به چه فكر مى كنى؟ رفيق! چرا زانوى غم به بغل گرفته اى؟ چرا نااميد شده اى؟
شيعه امام زمان كه نبايد نااميد شود، درست است كه زمانه بدى است و سختى ها بر تو هجوم آورده، امّا تو بايد مثل كوه استوار باشى و دريايى از اميد در وجودت موج بزند.
مثل اين است كه فايده اى ندارد! تو هنوز هم به سياهى ها فكر مى كنى، من بايد كارى انجام دهم كه تو مثبت انديشه كنى. آرى! تو قدرى نياز به انرژى مثبت دارى.
ــ آيا خودت هم با من موافق هستى يا نه؟ من نمى گويم سختى وجود ندارد، بلكه مى گويم تو نبايد روى اين سختى ها تمركز كنى، حرف من اين است.
ــ آخر كدام زيبايى؟
ــ صبر كن برايت مى گويم. من از پيش خودم حرف نمى زنم. من مى خواهم سخن امام باقر(عليه السلام) را براى تو نقل كنم.
آن حضرت فرمودند:
"روزگارى فرا مى رسد كه امام زمان از ديده ها پنهان مى شود و شيعيان ما به غيبت و دورى او گرفتار مى شوند، خوشا به حال كسانى كه در آن روزگار بر ولايت امام زمان خود باقى بمانند. آيا مى دانيد كه خدا چه ثواب هاى زيادى به آنها مى دهد؟ كمترين چيزى كه خدا به آنها عنايت مى كند اين است كه خدا با آنان سخن مى گويد".
دوست من! آيا آماده اى تا سخن خدا را بشنوى؟
تو كه به امامت امام زمان اعتقاد دارى و بر اين باور و عقيده ثابت قدم هستى، آن قدر نزد خدا عزيز هستى كه خود خدا با تو اين چنين سخن مى گويد:
"اى بندگان من! شما به امام خود كه از چشم ها پنهان است ايمان آورده ايد، شما را به ثواب زيادى مژده مى دهم.
شما بندگان خوب من هستيد. من فقط عبادت شما را قبول مى كنم و فقط گناهان شما را مى بخشم!
آيا مى دانيد براى چه باران را بر اين زمين نازل مى كنم؟
من به بركت وجود شما به همه بندگان خود روزى مى دهم. اگر شما نبوديد هرگز باران رحمت خود را نازل نمى كردم!
بارها و بارها خواسته ام كه عذاب را بر مردم گنهكار فرود آورم، امّا به خاطر شما عذاب را از آنان دور كرده ام".[8]