يك روز كه نزد امام رضا(عليه السلام) رفته بودم از او در مورد روزگار ظهور سؤال نمودم، مى خواستم بدانم كه چه موقع حكومت اهل بيت(عليهم السلام) تشكيل خواهد شد، چه موقع، دنيا گمشده خود را كه همان عدالت است باز خواهد يافت؟ كى گره از كار بشر باز و گشايشى پديدار خواهد شد؟
امام رضا(عليه السلام) به من نگاهى كرد و فرمود: "مگر نمى دانى اگر در انتظار فرج باشى، همين انتظار، براى تو، فرج است؟".[5]
من با شنيدن اين سخن به فكر فرو رفتم، منظور امام از اين سخن چه بود؟
خيلى فكر كردم و به اين نتيجه رسيدم كه وقتى من منتظر ظهور باشم، در حقيقت به روشنايى و كمال رسيده ام، ظهور براى اين است كه همه انسان ها به كمال و زيبايى برسند، وقتى كه من در انتظار اين زيبايى باشم، خودم نيز زيبا مى شوم و ارزش پيدا مى كنم، چرا كه تمام فكر و ذهن من به زيبايى مى انديشد، من ديگر زيبا فكر مى كنم، اين زيبايى در زندگى من جلوه مى كند.
آرى! در انتظار همه خوبى ها بودن، خودِ مرا هم زيبا مى كند و اين، عينِ زيبايى است.
وقتى من با تمام وجودم منتظر آمدن امام زمان خويش هستم و براى آمدن او برنامه ريزى مى كنم، ناخودآگاه زندگى خود را به سمت و سويى مى برم كه رنگ و بوى قرآن مى دهد، اينجاست كه در زندگى من، زيبايى ظهور پيدا مى كند.