امام عسكرى(عليه السلام) براى ارتباط با شيعيان از "نامه" استفاده مى كند، آن نامه ها مخفيانه ردّ و بدل مى شوند. وكيل اصلىِ امام، شخصى است كه در بازار بغداد، مغازه روغن فروشى دارد، نام او، "عثمان بن سعيد" است. او نامه ها را ماهرانه در ظرف هاى روغن، جاسازى مى كند و به سامرّا مى فرستد، و هيچ كدام از جاسوس هاى حكومت، اين موضوع را نمى فهمند.
نامه ها ابتدا به دست عثمان بن سعيد مى رسد، او نامه ها را از بغداد به سامرّا مى فرستد، جواب نامه ها هم مخفيانه از سامرّا به بغداد فرستاده مى شود، عثمان بن سعيد آن نامه ها را تحويل مى گيرد و براى شيعيان مى فرستد.
در اين روزگار هر خانه اى، نياز به هيزم هاى زيادى دارد تا با آن غذا بپزند و در فصل سرما خانه را با آن گرم كنند. شخصى به نام "داوود بن اسود" براى خانه امام عسكرى(عليه السلام)هيزم تهيّه مى كند، يك روز امام او را صدا مى زند و به او چوب بزرگى مى دهد و مى گويد: "اين چوب را بگير و به بغداد برو و به عثمان بن سعيد تحويل بده".
داوود خيلى تعجّب مى كند، بغداد شهر بزرگى است و هيزم هاى زيادى در آن شهر وجود دارد، چه حكمتى است كه امام از او مى خواهد اين همه راه برود و اين چوب را به بغداد ببرد! به هر حال، او سوار بر اسب خود مى شود و به سوى بغداد حركت مى كند.
در ميانه راه به كاروانى برخورد مى كند، او خيلى عجله دارد،. شترى جلوىِ راه او را بسته است، با آن چوب محكم به شتر مى زند تا كنار برود و راه باز شود كه چوب مى شكند، شكسته شدن چوب همان و ريختن نامه ها همان!
امام در داخل آن چوب، نامه هايى را مخفى كرده است كه داوود از آن خبر نداشته است. داوود سريع از اسب پياده مى شود و نامه ها را جمع مى كند و با عجله از آنجا دور مى شود.[90]

* * *

عثمان بن سعيد در هر شهرى، واسطه اى دارد، اين واسطه ها، يك شبكه ارتباطى بزرگ را تشكيل مى دهند، (قم، رى، خراسان، گرگان، مازندران، كرمان، اهواز، همدان و...). اين شبكه در ايران راحت تر كار مى كند، زيرا يعقوب بن ليث كه در آنجا حكومت مى كند مشكلى براى مردم در اين زمينه ايجاد نمى كند، (در فصل بعدى اين كتاب مى نويسم كه در اين سال ها، يعقوب بن ليث در ايران قيام مى كند و در آنجا حكومت تشكيل مى دهد و تصميم دارد به بغداد و سامرّا هم حمله كند و خلافت عبّاسى را نابود سازد).
امام يك شبكه ارتباطى ايجاد مى كند كه بسيار كارآمد است، او وكيلِ اصلى خود را از ميان علماى شيعه انتخاب نكرده است، چون او به خوبى مى داند كه حكومت نسبت به آنان حساس است، ولى حكومت باور نمى كند كه وكيل اصلى امام، يك روغن فروش باشد!!
امام شرايط را براى زمان بعد از خود آماده كرده است، به شيعيان فرمان داده است كه گوش به سخنان "عثمان بن سعيد" بدهند كه در آينده وكيل مهدى(عليه السلام)خواهد بود، شيعيان مى دانند كه به زودى روزگار غيبت آغاز خواهد شد و آنان نخواهند توانست با مهدى(عليه السلام)ارتباط مستقيم داشته باشند، شيعه در روزگار غيبت، راهى طولانى در پيش دارد، در آغاز اين راه، "عثمان بن سعيد" نايب مهدى(عليه السلام) خواهد بود.

* * *

مهدى(عليه السلام) دو غيبت خواهد داشت، غيبت صُغرى (كوتاه تر) و غيبت كُبرى (طولانى تر).
ابتدا چهار نفر به عنوان "نائب خاص" در ميان شيعيان خواهند بود كه اوّلين آنها، عثمان بن سعيد است، آنان نامه هاى مهدى(عليه السلام) را به شيعيان خواهند رساند و شيعه، مسير خود را ادامه خواهد داد.
نزديك به هفتاد سال كه بگذرد، غيبت كُبرى آغاز خواهد شد، آن زمان ديگر شيعه آمادگى لازم براى آنچه خدا مصلحت ديده است دارد، در آن زمان، هيچ كس ارتباط قطعى با مهدى(عليه السلام)نخواهد داشت، ديگر نامه اى از مهدى(عليه السلام)در جامعه منتشر نخواهد شد، هيچ كس حقّ ندارد خود را به عنوان "نائب خاص" معرفى كند، در آن زمان، دانشمندان شيعه مسير هدايت جامعه را به عهده خواهند گرفت.

* * *

امام عسكرى(عليه السلام) در هر فرصتى اهميّت "مهدويّت" را بازگو مى كند و شيعيان را راهنمايى مى كند، اين سخن او با شيعيان است: "بدانيد كه هرگز زمين از حجّت خدا خالى نمى گردد، هر كس بميرد و امام زمان خود را نشناسد به مرگ جاهليّت مى ميرد، بعد از من فرزندم مهدى(عليه السلام) امامِ شماست. كسى كه او را انكار كند مثل كسى است كه همه پيامبران را انكار كرده است. بدانيد كه او زمانى طولانى در پس پرده غيبت خواهد بود و شما نخواهيد توانست او را ببينيد، او سرانجام ظهور مى كند و زمين را پر از عدل و داد مى نمايد".[91]