بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَـنِ الرَّحِيمِ
مى خواهى بدانى كه در اين كتاب به دنبال چه هستم و درباره چه موضوعى سخن مى گويم، من مى خواهم از "رمز رشد و بالندگى تشيّع" و "شكوه مراسم غدير، عاشورا و فاطميّه" سخن بگويم.
بيا با هم به قرن چهارم هجرى برويم تا با حوادث آن روزگار آشنا شويم و بدانيم كه چگونه "آل بُويِه" توانستند "بغداد" را فتح كنند، بغداد در آن روزگار، مركز جهان اسلام بود، "آل بُويِه" صد و دوازده سال در آنجا حكومت كردند و شيعيان از آن موقعيّتى كه پيش آمده بود، بهره زيادى بردند و مكتب تشيّع را شكوه و عظمت بخشيدند.
آرى، در آن روزگار، شيعيانِ بغداد، "شعائر" يا "مناسبت هاى شيعه" را زنده كردند و با حضور اجتماعىِ خود، مكتب تشيع را از غربت درآوردند و باعث شدند تا جهان اسلام با تشيّع، بيشتر آشنا شود.
من تلاش كرده ام تا اطلاعات مفيدى را بازگو كنم تا در آن فضاى تاريخى قرار بگيرى و اهميّت "مراسم غدير" و "دسته روى هيأت" را درك كنى، به آن اميد كه در شهر و ديار خود براى برپايى باشكوه تر مراسم غدير، عاشورا و فاطميّه به ميدان بيايى، چرا كه فرصتى براى ما آماده شده است و ما بايد وظيفه خود را نسبت به مكتب تشيّع انجام دهيم.
مهدى خُدّاميان آرانى
آذر 1398