خيلى وقت ها مى شود كه تو يك كار خوبى را به خاطر خدا انجام مى دهى و تلاش مى كنى تا هيچ كس از آن با خبر نگردد.
امّا بعد از مدّتى مى بينى كه اين كار خير تو بر سر زبان ها افتاده است و عدّه اى از مردم در مورد كار خوب تو سخن مى گويند.
آن وقت تو تعجّب مى كنى، آخر چه كسى به اين مردم خبر داده است؟!
همه تلاش من اين بود تا كسى از انجام اين كار با خبر نشود، پس چرا همه در مورد آن سخن مى گويند.
آيا مى دانى چرا؟
دوست من! هنگامى كه تو داشتى آن كار خوب را انجام مى دادى يك نفر تو را مى ديد و از راز تو باخبر بود.
او مى دانست كه تو اين كار را به خاطر او انجام مى دهى، او اين كار تو را زير نظر داشت!
او با مهربانى به تو نگاه مى كرد و با تو سخن مى گفت.
اما تو صداى او را نشنيدى!
آرى، خداى خوب تو داشت تو را نگاه مى كرد و با تو چنين سخن مى گفت:
بنده خوب من!
تو اين كار را به خاطر من انجام مى دهى و سعى مى كنى تا كسى از آن باخبر نشود، امّا بدان كه من اين كار تو را در ميان همه مردم پخش خواهم كرد.
من كارى خواهم كرد كه همه از اين كار تو باخبر شوند و همه از اين عمل تو سخن بگويند.
تو اين كار زيبا را براى من به صورت مخفى انجام دادى، من هم كار خودم را مى كنم.
من مى خواهم زيبايى كار تو را همگان بدانند.[3]