حتماً در زندگى خود به افرادى برخورد كرده اى كه كار و كاسبى آنها بركت زيادى دارد، آنها به هر كارى دست بزنند، خداوند به كار آنها بركت خاصّى مى دهد و سود زيادى نصيب آنها مى شود.
گاهى هم افرادى را مى بينيم كه زحمت زيادى مى كشند، امّا كار آنها بركت ندارد و چيز زيادى گيرشان نمى آيد.
همه اين ها اين اعتقاد را تقويت مى كند كه روزى دست خداوند است و او است كه هر طور بخواهد روزى بندگان خود را مى رساند.
اگر او اراده كند كه روزىِ ما زياد شود به هر وسيله اى باشد بركتى به زندگى ما مى دهد كه خودمان تعجّب مى كنيم.
امّا اگر او نخواهد روزى ما زياد باشد، ما هر چه تلاش كنيم راه به جايى نمى بريم.
حالا من مى خواهم توجّه شما را به نكته ديگرى جلب كنم.
در جامعه افرادى را مى بينيم كه همه كارهاى آنها به خاطر خدا است، آنها تا آن جا كه بتوانند كارهاى خوب خود را مخفى مى كنند، امّا بعد از مدّتى مى بينى كه همه مردم از آن افراد تعريف مى كنند، خوبى آنها تمام جامعه را فرا گرفته است.
از طرف ديگر افرادى را مى بينيم كه براى اسم و رسم خود تلاش مى كنند و پول زيادى خرج مى كنند امّا نتيجه اى نمى گيرند.
به نظر شما، علّت اصلى اين جريان چيست؟ آيا موافقى با هم سخنى از حضرت عيسى(عليه السلام) بشنويم: يك روز حضرت عيسى(عليه السلام) به ياران خود رو كرد و فرمود: "هر گاه يكى از شما بخواهد، پولى در راه خدا بدهد تلاش كند كه هيچ كس از آن باخبر نگردد; آگاه باشيد، همان طور كه روزى در دست خداوند است و آن را بين بندگان تقسيم مى كند، همين طور او است كه محبوب شدن را تقسيم مى كند".
آرى، مگر ما اعتقاد نداريم كه آرامش قلب ها و محبّت در دل ها به دست خدا است، تو همه كارهايت را براى خدا انجام بده و نيّت خود را خالص كن، خداوند خودش مى داند، چگونه ياد و محبّت تو را در دل ها قرار بدهد.
خداوند كارى مى كند كه مردم، بندگانِ بااخلاص را دوست داشته باشند و همه از آنها احترام بگيرند. خدا ياد و نام بندگانى را كه اهل ريا و خودنمايى نيستند در ميان جامعه رواج مى دهد، كارى مى كند كه همه مردم از آنها به بزرگى ياد كنند.[27]