من در مشهد زندگى مى كنم، خبردار شدم كه حاج شيخ عبّاس قمى (نويسنده كتاب معروف مفاتيح الجنان) به مشهد آمده است.
با توجّه به اين كه يكى دو روز بيشتر به ماه مبارك رمضان باقى نمانده، من همراه با عدّه اى از دوستان خود نزد ايشان رفتم.
از او خواستيم تا در ماه رمضان به مسجد گوهرشاد (كه در صحن مطهر امام رضا(عليه السلام) مى باشد) بيايد و امام جماعت بشود.
با اصرار ما اين پيشنهاد را قبول كرد. چند روز گذشت و ماه رمضان فرا رسيد و نماز جماعت به امامت ايشان برگزار شد.
روز به روز نماز جماعت شلوغ و شلوغ تر مى شد، مردم خودشان به يكديگر خبر مى دادند و هر روز ما شاهد جمعيّت بيشترى بوديم.
من در پيش خودم خيلى خوشحال بودم، چرا كه مردم به فيض نماز جماعت مى رسيدند.
تا اين كه روز دهم ماه رمضان شد. حاج شيخ عبّاس مثل هر روز، نيم ساعت زودتر از اذان آمد و در محراب نشست و مشغول خواندن قرآن شد.
اذان ظهر گفته شد و نماز ظهر مثل هر روز برگزار شد.
بعد از نماز ظهر ايشان مرا صدا زدند.
وقتى من نزديك رفتم، گفت: من امروز نمى توانم، نماز عصر را بخوانم.
بعد از جاى خود بلند شد و به منزل رفت. من بعد از نماز به منزل او رفتم، او رو به من كرد و گفت: من ديگر براى خواندن نماز جماعت نمى آيم.
من خيلى تعجّب كردم و علّت را از او سؤال كردم. او گفت: راستش را بخواهى امروز، در ركعت چهارم نماز كه بودم، يك نفر براى اين كه به نماز برسد با صداى بلند "يا الله" گفت، صداى او از فاصله بسيار دورى به گوشم رسيد، اينجا بود كه من فهميدم جمعيّت بسيار زيادى، پشت سر من نماز مى خوانند; ناگهان من در پيش خودم احساس خوشحالى كردم از اين كه چقدر مردم زيادى پشت سر من نماز مى خوانند، كسى كه از زيادى جمعيّتى كه پشت سر او نماز مى خوانند، خوشحال شود لياقت امام جماعت بودن را ندارد.
من هيچ جوابى نداشتم بدهم، به راستى كه او اسوه تقوا بود و به شدّت مواظب بود تا روح پاكش آلوده نشود.
آرى، او همان لحظه اى كه فهميد ديگر امام جماعت شدنش به خاطر خدا نيست، به اين كار ادامه نداد، زيرا مى دانست كه اخلاص تنها رمز قبولى اعمال است و اگر در كارى اخلاص نباشد، خدا آن را قبول نمى كند.[29]