ما بايد تلاش كنيم تا همه كارهاى ما بااخلاص باشد و البتّه اين كارى است كه در مرحله اوّل سخت به نظر مى رسد.
امّا همه كارهاى بزرگ با قدم اوّل شروع مى شود، بيا شروع كنيم، من لحظه اى قلم را نگه مى دارم و سعى مى كنم تا نوشتنم فقط به خاطر او باشد، تو هم لحظه اى خواندن اين كتاب را متوقّف كن و بگو: اى خدا، فقط به خاطر تو مى خوانم!
آرام، آرام ما مى توانيم در همه كارهايمان بااخلاص شويم. آن وقت است كه خدا كارهاى ما را قبول مى كند و مزدى بس بزرگ به ما مى دهد.
دوست من! در اينجا مى خواهم مژده اى به تو بدهم، اگر فقط چهل روز اين گونه زندگى كنى و همه كارهاى تو براى خدا باشد، يك اتّفاق مهم برايت روى مى دهد.
حتماً مى پرسى چه اتّفاقى؟
من اين سخن را از خود نمى گويم، اين سخن از پيامبر است: "هر كس چهل روز، در همه كارهاى خود اخلاص داشته باشد خداوند چشمه هاى حكمت را در قلب او جارى مى كند".[15]
آرى، اخلاص مى تواند چشمه هاى گهربار حكمت را در وجود تو جارى كند، آن وقت ديگر تو مى توانى خود و ديگران را از اين حكمت هاى ناب بهره مند سازى، تو مى توانى مايه هدايت تشنگان شوى.
آيا فكر كرده ايد كه چرا خداوند به اهل اخلاص، اين جايزه را مى دهد؟
خدا خودش مى داند كه هيچ چيز برتر و بهتر از حكمت نيست، حكمت همان گمشده اى است كه مايه سعادت انسان مى شود.
البتّه تو خود مى دانى منظور رسول خدا از چشمه هاى حكمت، فلسفه يونان باستان نيست. حكمتى كه پيامبر از آن سخن مى گويد، نورى است الهى كه خدا بر قلب هر كس بخواهد نازل مى كند.
اين حكمت، علمى است كه از طرف خدا مى آيد، امّا فلسفه از يونان مى آيد.
كسى مى تواند كافر باشد و خدا را هم قبول نداشته باشد ولى ذهن او پر از آموخته هاى فلسفى باشد. ما در اين جا از حكمتى سخن مى گوييم كه نور دارد و مايه روشنى قلب مى شود.