من مدّت زيادى در فكر بودم كه چرا خداوند اين قدر از شخص رياكار ناراحت مى شود و او را مورد لعن و نفرين خود قرار مى دهد.
آيا تو مى توانى به من كمك كنى؟
من ساعت ها روى اين موضوع فكر كردم و به اين نتيجه رسيدم.
يك نفر را در نظر بگير كه براى اين كه در ميان مردم به عنوان شخص درستكار و مؤمن جلوه كند به رياكارى و خودنمايى دست مى زند و هميشه در مقابل مردم سجاده آب مى كشد و نمازهاى طولانى و گريه هاى دروغين مى كند.
آيا مى دانى او چه فكرى دارد؟
او در واقع مردم را بيش از خدا قبول دارد.
او فكر مى كند اگر در ميان مردم محترم شود همه مشكلات او حل مى شود، او فكر مى كند كه قدرت مردم بيش از قدرت خدا است، اگر اين طور نبود او هرگز ريا نمى كرد.
پس كسى كه ريا مى كند با اين كار خود نشان مى دهد كه خدا را ضعيف تر از مردم مى پندارد، او براى اينكه نزد مردم عزيز شود دست به اين كارها مى زند، او هرگز تلاش نمى كند كه خالصانه، به در خانه خدا برود و از او عزّت بخواهد.
او با اين كار خود در واقع دارد خدا را تحقير مى كند، او به خدا مى گويد كه اى خدا، من اين مردم را قدرتمندتر از تو مى دانم، من براى اينكه به هدف خود برسم، سعى مى كنم تا نزد اين مردم عزيز شوم، من كار ندارم كه پيش تو عزيز هستم يا نه، تو كه كارى دستت نيست، من بايد اين مردم را دريابم تا آنها به خوبى من پى ببرند و مرا با بزرگى و احترام ياد كنند.
آرى، شخص رياكار با اين كار خود نشان مى دهد كه خداشناسى او مشكل دارد، او خداى خود را نشناخته است، قدرت مردم را بيش از قدرت خدا مى داند.
براى همين است كه خدا اين قدر از انسان رياكار ناراحت مى شود و رياكار را مورد لعن و نفرين خود قرار مى دهد.
آرى، خدا عملى را كه به اندازه سر سوزنى در آن ريا و خودنمايى باشد، قبول نمى كند.[17]