آقاى من! برايم سخن بگو! چقدر محتاج سخن تو هستم، اگر راه زندگى را از تو نجويم، گم مى شوم، خودم را گم مى كنم، تو امام من هستى، رهبر و راهنمايى جز تو ندارم و از هر راهنمايى جز شما بيزارم، فقط پيرو شمايم و از شما راه سعادت را مى جويم...
ممنون تو هستم كه خواسته مرا پذيرفتى و برايم از ارزش خودم سخن گفتى، اگر من ندانم كه ارزش انسان چيست به زيان بزرگ مى رسم، پس به اين سخن تو گوش فرا مى دهم، تو برايم چنين مى گويى: "ارزش و بهاى شما چيزى جز بهشت نيست، پس خود را به چيزى جز بهشت نفروشيد".
آرى، انسان برتر از همه آفريده هاست و براى همين بايد ارزش خودرا بداند، اگر من ارزش خودم را ندانم رو به هلاكت خواهم رفت، ارزش من به عنوان يك انسان آن قدر بالاست كه هيچ چيز در اين دنيا نمى تواند قيمت و بهاىِ من باشد.
بهشت، مهمانىِ بزرگ خدا براى بندگان خوبش است، بهشت، بزرگ ترين جلوه رحمت و مهربانى خداست، بهشت زيباست چون هر كس به آنجا برود، خدا از او راضى است و او هم از خدا خشنود است. به راستى چه چيزى بالاتر از اين است كه خدا از انسان خشنود باشد؟
بايد بدانم كه اگر همه دنيا را به دست آورم ولى بهشت را از دست بدهم، خسران كرده ام، حقيقت انسان، گوهر ارزشمندى است كه هر كس آن را پاس بدارد به رستگارى مى رسد.