مى دانم كه بايد اهل فهم و تدبّر باشم و قرآن را فقط براى ثواب نخوانم، بلكه بايد به معناى سخن خدا فكر كنم، يك روز كه قرآن مى خواندم به اين آيه رسيدم: (وَ اَسبَغَ عَلَيكُم نِعَمَهُ ظاهِرَةً وَ باطِنَةً).
با خود فكر كردم منظور خدا از اين آيه چيست. خدا مى گويد: "من به شما نعمت هاى آشكار و پنهان داده ام". چقدر خوب بود كه تفسيراين آيه را مى دانستم. به جستجو پرداختم، فهميدم كه يكى از يارانت، درباره اين آيه از تو چنين سؤال كرده است:
ــ آقاى من! منظور خدا از نعمت آشكار و پنهان در اين آيه چيست؟
ــ منظور از نعمتِ آشكار، همان امام است كه در ميان مردم است و آنها مى توانند او را ببينند، امّا منظور از "نعمت پنهان"، امامى است كه از ديده ها پنهان باشد.
ــ آيا مى شود كه امام، غايب شود و كسى او را نبيند؟
ــ آرى! امام دوازدهم براى مدّتى از ديده ها پنهان خواهد شد، البتّه درست است كه او امامِ غايب است امّا يادش در قلب شيعيانش زنده خواهد بود و هرگز او را فراموش نخواهند كرد. وقتى او ظهور كند، براى دنيا، عدل و داد را به ارمغان خواهد آورد.
آقاى من!
برايم از روزگار غيبت مهدى(عليه السلام) سخن گفتى، من لحظه اى بايد فكر كنم، كجا مانده ام؟ چگونه زندگى مى كنم؟ آيا غيبت امام زمان را عادى مى دانم و به آن عادت كرده ام؟ آيا او را فراموش كرده ام و اسير فتنه هاى روزگار شده ام؟
دشمنان كه تكليفشان مشخّص است، آنان از غيبت امام زمان، خشنودند، امّا من چه مى كنم؟ كجا ايستاده ام؟ وقتى غيبت امام را مصيبت ندانم، به غفلت گرفتار شده ام و با اين غفلت، دل او را به درد آورده ام و دشمنانش را خشنود كرده ام! واى بر من كه بدون حضور امام خويش، احساس راحتى مى كنم، از بس او را صدا نزدم و به فكر او نبودم، ديگر بى خيال ظهورش شدم، آرى، وقتى كه ياد او رها شد، ياد ديگران در دلم جاى گرفت...
من بايد توبه كنم، بايد شيعه واقعى گردم، شيعه واقعى هرگز از ياد امام زمانش غافل نمى شود...