تو دوست دارى من براى زندگى خود برنامه داشته باشم و در اجراى آن برنامه، تلاش و كوشش كنم، هيچ كس بدون برنامه و تلاش به موفقيّت و رستگارى نرسيده است، لحظه لحظه هاى زندگى، ارزش فراوانى دارند و بهره گرفتن از آن ها، باعث رشد و كمال مى شود و غفلت از برنامه ريزى، پشيمانى به بار مى آورد.
اين سخن توست:
تلاش كنيد شبانه روز خود را به چهار بخش تقسيم كنيد:
1. بخشى براى مناجات با خدا
2. بخشى براى كار جهت تأمين مخارج زندگى
3. بخشى براى ارتباط با دوستان مورد اعتمادى كه عيب هايتان را به شما گوشزد مى كنند و شما را دوست دارند.
4. بخشى براى بهره گيرى از لذّت هاى حلال.
به وسيله اين بخش چهارم، توانايى پيدا مى كنيد كه وظيفه خود را در سه بخش ديگر به خوبى انجام بدهيد.
به سخن تو فكر مى كنم، تو از من مى خواهى كه وقتى را براى راز و نياز با خدا قرار بدهم، اين همان چيزى است كه در زندگى انسانِ امروز، جايش خالى است، اين مناجات با خداست كه به انسان آرامش مى دهد و او را از اضطراب و نگرانى نجات مى دهد، خدا بر هر كارى تواناست و از خود ما به ما نزديك تر است.
از طرف ديگر، تلاش براى به دست آوردن روزى، وظيفه هر مسلمان است و اين كار نزد خدا با جهاد در راه خدا برابرى مى كند، ولى نكته مهم اين است كه من نبايد چنان سرگرم به دست آوردن ثروت بشوم كه قسمت هاى ديگر را از ياد ببرم.
من بايد وقتى را براى ديدار با دوستان مورد اعتماد قرار بدهم، با آنان گفتگو كنم و از آنان پندپذيرى داشته باشم، اگر بخواهم راه سعادت را بپيمايم نياز دارم كه دوستانم، عيب ها و خطاهاى مرا به من گوشزد كنند. همچنين بايد وقتى را براى تفريح، استراحت و لذّت هاى حلال قرار بدهم چرا كه اين باعث مى شود براى عبادت، كار و پندپذيرى، آمادگى پيدا كنم. كسانى كه همه وقت خود را صرف كار مى كنند بعد از مدتى دلزده مى شوند، شايد به ثروت زيادى برسند، ولى نشاط خود را تباه كرده اند، همچنين كسانى كه فقط به عبادت مى پردازند بعد از مدتى نشاط معنوى خود را از دست مى دهند.