خدا در قرآن، هدف از آفرينش انسان را عبادت و بندگى معرّفى كرده است، اين سخن قرآن است: (ما خَلَقتُ الجِّنَ وَ الانسَ إلاّ لِيَعبُدُونَ).
"جنّ و انسان را فقط براى عبادت خلق نمودم".
اكنون سؤالى به ذهن مى رسد: برترين عبادت ها كدام است؟ جواب اين سؤال چيست: نماز؟ روزه؟ حجّ؟
وقت آن است كه سخن تو را با گوش جان بشنوم: "برترين عبادت ها بعد از معرفت به خدا، انتظار فرج است".
آرى، بعد از خداشناسى، هيچ چيز همانند انتظار فرج ما را به كمال نمى رساند، انتظار آمدن مُنجى. انتظار فرا رسيدن زمان ظهور مهدى(عليه السلام). وقتى من منتظر ظهور او باشم، در حقيقت به روشنايى و كمال رسيده ام، ظهور براى اين است كه همه انسان ها به كمال و زيبايى برسند، وقتى كه من در انتظار اين زيبايى باشم، خودم نيز زيبا مى شوم و ارزش پيدا مى كنم، چرا كه تمام فكر و ذهن من به زيبايى مى انديشد، من ديگر زيبا فكر مى كنم، اين زيبايى در زندگى من جلوه مى كند.
آرى! در انتظار همه خوبى ها بودن، خودِ مرا هم زيبا مى كند و اين، عينِ زيبايى است.
وقتى با تمام وجودم منتظر آمدن امام زمان(عليه السلام) هستم و براى آمدن او برنامه ريزى مى كنم، ناخودآگاه زندگى خود را به سمت و سويى مى برم كه رنگ و بوى بندگى خدا مى دهد، اينجاست كه در زندگى من، زيبايى ها جلوه مى كند.