آقاى من! برايم از ارزش علم و آگاهى سخن مى گويى، تو دوست دارى كه من در مسير آگاهى قدم بردارم و مى خواهى بدانم اگر عملى با آگاهى همراه نباشد ضررش از نفعش بيشتر است، پس برايم چنين مى گويى: "اگر عالِم، عمل كمى انجام بدهد، از او پذيرفته مى شود و خدا به او چندين برابر پاداش مى دهد، ولى اگر شخص نادانى كه پيرو هواى نفس خويش است، عمل زيادى انجام بدهد خدا آن عمل را از او نمى پذيرد".
اين ارزش علم و آگاهى است، خدا به كسى كه دنبال فهم و دانستن باشد چندين برابر پاداش مى دهد، وقتى به سوى شناخت و علم مى روم، مانند چراغى مى شوم كه جامعه را روشن مى كنم. ويژگى چراغ، اين است كه اطراف خود را روشن مى كند، آنگاه من مى توانم مانند يك فانوس دريايى باشم و راهنماى كسانى باشم كه در درياى زندگى، راه خود را گم كرده اند.
زمانى كه وقت مى گذارم و به مطالعه علم دين مى پردازم و سخنان اهل بيت(عليهم السلام)را مى خوانم، همچون فانوسى هستم كه به ديگران نور مى بخشد. آرى، اگر يك نفر را به راه راست هدايت كنم، اين كار براى من از همه دنيا و آنچه در آن است، بهتر است.
وقتى عالِم، عملى را انجام مى دهد به جامعه هم روشنى مى بخشد، ديگران هم از او بهره مى برند، براى همين است كه خدا چندين برابر به او پاداش مى دهد، ولى كسى كه نادان است ممكن است كارى را (به خيال آن كه كارى پسنديده است انجام دهد)، در حالى كه آن عمل پسنديده نباشد و براى همين به هيچ پاداشى نمى رسد.