امروزه بعضى از خانواده ها فرصت بازى را از كودكان خود مى گيرند و آنان را به كلاس هاى مختلف مى فرستند، بارها ديده ام كه پدر و مادرى، از صبح تا شب، وقتِ كودك خود را با برنامه هاى مختلف پر كرده اند و اجازه نمى دهند فرزندشان بازى كند.
اين سخن توست: "مستحب است كه كودك در دوران كودكى به بازى علاقمند باشد تا در بزرگسالى، بردبار باشد".
آرى، كسى كه در كودكى بازى نكند، در بزرگسالى عجول، شتابزده و بى ظرفيّت خواهد بود، كودك بايد كودكى خود را بنمايد و در دنياى خود با توجّه به سنّ و سالش، سرگرم بازى باشد. كودك، فراز و نشيب هاى زندگى، احساسات و عواطف را در درون بازى ياد مى گيرد و تجربه مى كند، بازى عامل بيرون ريختن انرژى هاى زايد كودك است.
پدر و مادرهايى كه به كودك خود فرصت بازى نمى دهند و وقت آنان را پر مى كنند، بايد بدانند كه همين كار، باعث مى شود كه فرزندشان دچار عقده هاى جبران ناپذيرى بشود. نمى دانم چرا عده اى اين قدر عجله دارند كودكشان، بزرگ جلوه كند، آنان عقده هاى عدم موفقيّت خود را بر سر كودك خود خالى مى كنند و راهى را پيش مى گيرند كه جبران آن، بسيار سخت است.
كاش سبك زندگى ما، مطابق با سخنان اهل بيت(عليهم السلام)بود، اهل بيت(عليهم السلام) از ما خواسته اند كه مانع بازى كودك خود نشويم و آنان را از دنياى خود جدا نكنيم. هر چقدر كودك در دوران كودكى مطابق با فطرتش پيش برود، آينده درخشان ترى خواهد داشت.
كاش ما پدران و مادران به اين باور مى رسيديم كه يك ساعت بازى كودك ما كه مطابق با فطرت اوست بهتر از هزاران ساعت كلاس هاى مختلفى است كه ما براى او در نظر گرفته ايم!