بعضى ها خيال مى كنند وقتى به خدا نزديك شدند، بايد با مردم بيگانه شوند، شايد ساعت ها دعا بخوانند ولى دريغ از يك لبخند بر روى لب هايشان! آنان كار را به آنجا مى رسانند كه بعضى از ساده لوحان خيال مى كنند هر كس بيشتر اخم كند ايمانش قوى تر است!
آنان نمى دانند كه راه ايمان از ميان بندگان خدا مى گذرد و هر مسلمان وظيفه دارد با ديگران با مهربانى رفتار كند و خوش اخلاق باشد. اين سخن توست: "ايمان كسى كامل تر است كه از همه خوشخوتر باشد".
آرى، ايمان واقعى آن است كه هر قدر نماز بيشترى بخوانم و اشك بيشترى در مقابل خدا بريزم، به همان اندازه هم به شاد نمودن مردم همّت بگمارم و به آنان مهربانى بورزم، اگر فقط به نماز اكتفا كنم نمى توانم به اوج ايمان برسم. پيامبر كه شب ها تا صبح به نماز مى ايستاد وقتى در ميان مردم حضور پيدا مى كرد همواره لبخند مى زد و به آنان مهربانى مى نمود.
اگر من با كسى رفت و آمد نداشته باشم، ديگر خوش اخلاقى معنايى ندارد، ولى اسلام مى خواهد انسان در متن جامعه باشد با انزواطلبى مخالف است، كسى كه در متن جامعه است بايد خوش اخلاق باشد، با ديگران مهربان باشد، به ديگران حسادت نورزد، دروغ نگويد، تهمت نزند، دل كسى را با رفتار خود به درد نياورد و...
جامعه اى كه كمالات اخلاقى در آن موج مى زند، از ايمان بهره زيادى دارد، ولى اگر در جامعه اى كه من در آن زندگى مى كنم، دروغ، تهمت، تندخويى و... زياد باشد، آن جامعه از ايمان فاصله گرفته است هر چند كه صف هاى نماز در مسجد شلوغ باشد و در ماه رمضان، همه روزه بگيرند.