به كسى كه پدر يا مادر خود را در كودكى از دست داده است "يتيم" مى گويند و اگر كسى به يتيم رسيدگى كند، خداوند به او نظر رحمت مى كند و او را از ثواب زيادى بهره مند مى سازد.
همين طور كسى كه از امام زمان خويش دور افتاده است، "يتيم" است، امام زمان، نقش پدر را براى همه دارد، خدا چنين صلاح ديده است كه سال هاى سال، امام دوازدهم از ديده ها پنهان باشد و شيعيان به "روزگار غيبت" گرفتار شوند. مردم در روزگار غيبت، اَيتام آل محمد(عليهم السلام)هستند و نياز به اين دارند كه عالِمان راستين، راه سعادت را براى آنان بازگو كنند.
اكنون تو از آن روزگار براى من سخن مى گويى و نقش عالِمان راستين را برايم بازگو مى كنى، اين سخن توست: "وجود يك عالِم كه ايتام آل محمد را از گمراهى نجات مى دهد از هزار عابد براى شيطان سخت تر است".
شيطان سوگند ياد كرده است تا انسان ها را گمراه كند. در روزگارى كه امام زمان از ديده ها پنهان است، نگه داشتن دين كار سختى است، فتنه ها از راه مى رسند، تاريكى ها فضا را فرا مى گيرد، چه بسا گروهى از دين خود دست برمى دارند و راه شيطان را مى پيمايند، كسى كه به عبادت مشغول است فقط به فكر نجات خود است، ولى عالم وارسته به فكر نجات ديگران است، او با سخنان خويش، راه سعادت را براى مردم آشكار مى سازد، در پرتو سخنان اوست كه مؤمنان، فتنه ها را مى شناسند و از فريب خوردن نجات پيدا مى كنند.
چقدر مناسب است اين سخن حضرت على(عليه السلام) را در اينجا بنويسم كه فرمود: "ديدارِ عالم، نزد خدا بالاتر از هفتاد حجّ و عمره است".
اگر من سال ها نماز بخوانم و چندين بار به حج بروم، ولى با علم و آگاهى بيگانه باشم، ممكن است لحظه آخر همه را بر باد بدهم، چقدر افرادى بوده اند كه يك عمر نماز خواندند، ولى سرانجام فريب شيطان را خوردند و دست از دين خود برداشتند و اسير فتنه هاى تاريك شده اند، پس چقدر خوب است به ديدن عالِم وارسته و باتقوا بروم تا هم از علم او بهره ببرم و هم از چنين ثوابى بهره مند شوم.