من مى خواهم به مكّه بروم، مى خواهم همراه اين پدر و پسر باشم، مى دانم كه تو هم دوست دارى با من بيايى!
اين پدر، همان ابراهيم(عليه السلام) است، او پسرش را به قربانگاه مى برد! او آماده است تا اسماعيل خود را در راه خدا قربانى كند. خدا مى خواهد اين گونه او را امتحان كند.
گوش كن!
اسماعيل با پدر سخن مى گويد:
ــ مگر ما به قربانگاه نمى رويم تا در راه خدا قربانى كنيم؟
ــ آرى، پسرم.
ــ پس چرا قربانى با خود برنداشتى، گوسفندى و يا شترى!
اشك در چشمان پدر حلقه مى زند و مى گويد:
ــ عزيز دلم! تو همان قربانى من هستى، خدا به من دستور داده است كه تو را در راه او قربانى كنم.
ــ پدر! آنچه خدا به تو فرمان داده است انجام بده!
من مات و مبهوت اين ايمان اسماعيل هستم، او چگونه توانسته است به اوج مقام تسليم برسد؟
آنان به سوى سرزمين "مِنا" مى روند، لحظاتى مى گذرد، آنان نزديك قربانگاه هستند، ناگهان پيرمردى جلو راه آنان مى آيد و مى گويد: "اى ابراهيم! چرا مى خواهى اين جوان بى گناهت را به دست خودت به قتل برسانى؟".
ابراهيم(عليه السلام) مى فهمد كه اين پيرمرد همان شيطان است، شيطان آمده است تا او را وسوسه كند و نگذارد او از اين امتحان بزرگ، سربلند بيرون بيايد. اينجاست كه ابراهيم هفت سنگ برمى دارد و به سوى شيطان پرتاب مى كند و شيطان هم فرار مى كند. (بعد از آن خدا، جبرئيل را مى فرستد تا گوسفندى را به دست ابراهيم(عليه السلام) بدهد و او آن گوسفند را به جاى اسماعيل قربانى كند).
و اين سنّت در تاريخ مى ماند، هر حاجى كه به سفر حجّ مى رود بايد به همان جا كه شيطان سر راه ابراهيم(عليه السلام) آشكار شد، برود و هفت سنگ به آن جايگاه بزند، اين كار از اعمال مهم حجّ است!
ابراهيم(عليه السلام) با اين كار مى خواست چه پيامى را به همه ما برساند؟ چرا او هفت عدد سنگ برداشت و به سوى شيطان زد؟
ابراهيم(عليه السلام) به دنبال آن بود كه مرز بين حقّ و باطل آشكار شود، پيروان او در مقابل باطل استوار بايستند و هرگز به باطل، محبّت پيدا نكنند.
آرى، دشمنان اهل بيت(عليهم السلام) پيروان شيطانند، من بايد مواظب باشم، مبادا به آنان محبّت پيدا كنم. دشمنى با باطل، آيين و مرام ابراهيم(عليه السلام) است، هر كس پيرو اوست بايد دشمنى باطل را در دل داشته باشد و اين دشمنى را در عمل نشان بدهد.