مناسب مى بينم در اينجا، چند حديث بنويسم تا مطالب اين كتاب، كامل تر باشد:

* حديث اول:
يكى از شيعيان نزد امام صادق(عليه السلام) آمد و گفت: يكى از آشنايان من، حضرت على(عليه السلام) را دوست دارد، امّا از دشمنان او، بيزارى نمى جويد. امام صادق(عليه السلام)فرمود: "چنين شخصى دشمن ماست، پشت سر چنين شخصى، نماز نخوان او شايستگى امام جماعت شدن را ندارد".[79]

* حديث دوم:
امام صادق(عليه السلام) فرمود: "اگر در قلب كسى ذرّه اى از محبّت دو دشمن اصلى ما باشد، سزاوار است كه خدا به او اجازه ورود به بهشت ندهد".[80]
آرى، بهشت جلوه مهربانى خداست و اگر كسى محبّت دو دشمن اهل بيت(عليهم السلام) را در دل داشته باشد، وارد بهشت نمى شود.

* حديث سوم:
امام صادق(عليه السلام) فرمود: "به خدا قسم، اگر جبرئيل و ميكائيل، دشمنان ما را دوست بدارند، خدا آنها را به خاطر محبّت دشمنان ما، در آتش جهنّم خواهد سوزاند".[81]

* حديث چهارم:
امام صادق(عليه السلام) فرمود: "هر كس هر روز صبح، دو دشمن اصلى ما را لعنت كند، خدا در نامه اعمال او، هفتاد كار نيك ثبت مى كند و ده گناه او را مى بخشد و ده درجه مقامش را بالاتر مى برد".[82]

* حديث پنجم:
به امام صادق(عليه السلام) خبر دادند كه يكى از دوستان ما، شما را دوست دارد، ولى در دشمنى با دشمنان شما، ضعيف است، ما او را به خوبى مى شناسيم، او هرگز محبّتى به دشمنان شما ندارد، امّا بيزارى او از دشمنان شما كم است! امام صادق(عليه السلام)چنين فرمود: "او هرگز از شيعيان ما نيست. كسى كه ادّعاى محبّت ما بنمايد ولى از دشمنان ما بيزارى نجويد، دروغگويى بيش نيست".[83]

* حديث ششم:
امام صادق(عليه السلام) فرمود: "نشانه هاى مؤمن سه چيز است: شناخت خدا، شناخت دوستان خدا، شناخت دشمنان خدا".[84]
آرى، كسى كه دشمنان خدا را نشناسد، او مؤمن واقعى نيست، مؤمن بايد بداند خدا با چه كسانى دشمن است و از آنان بيزار باشد.
* حديث هفتم:
امام كاظم(عليه السلام) فرمود: در جهنّم درّه اى وجود دارد كه به آن "درّه محيط" مى گويند، اگر ذرّه اى از آتش آن به زمين برسد، همه زمين نابود مى شود.
كسانى كه در جهنّم گرفتار عذاب هستند از عذاب آن درّه به خدا پناه مى برند!
در آن دّره، كوهى وجود دارد، هر كس در آن درّه هست از آتش آن كوه به خدا پناه مى برد.
در آن كوه، چاهى است كه هر كس در آن كوه است از عذاب آن چاه به خدا پناه مى برد...
در آنجا هفت صندوق است، در هر كدام از آن صندوق ها، يك نفر به عذاب گرفتارند.
آن هفت نفر اينان هستند:
1 - "قابيل" كه برادرش را به قتل رساند.
2 - "نمرود" كه با ابراهيم(عليه السلام) دشمنى كرد و آن حضرت را به آتش انداخت.
3 - "فرعون" كه ادعاى خدايى كرد.
4 - "يهودا" كه دين موسى(عليه السلام) را تحريف كرد.
5 - "بولس" كه دين عيسى(عليه السلام) را منحرف كرد و باعث گمراهى مردم شد.
6 و 7 - دو دشمن اصلى اهل بيت(عليهم السلام).[85]
آرى، اين هفت نفر كسانى بودند كه با حقّ و حقيقت، دشمنى كردند و مسير تاريخ را تغيير دادند و براى همين به سخت ترين عذاب ها گرفتار مى شوند.