حتماً نام "شيخ صدوق" را شنيده اى؟ او بزرگ ترين دانشمند شيعه در قرن چهارم بود، او كتاب هاى متعددى نوشته است و با اين كار خود، خدمت بزرگى به حفظ فرهنگ شيعه نموده است. او در شهر رى زندگى مى كرد و در همان جا از دنيا رفت. امروزه عدّه زيادى به زيارت قبر او مى روند، نام پدربزرگ او "بابِوَيْه" بود، براى همين مردم بيشتر او را به نام "ابن بابِوَيْه" مى شناسند.
شايد بپرسى كه "بابِوَيْه" به چه معناست؟ در زبان فارسى قديم اين كلمه معناى "پسرِ بابا" را مى داد.
شيخ صدوق سخنى مهم در زمينه بيزارى از دشمنان دارد، مناسب مى بينم سخن او را در اينجا ذكر كنم، او چنين مى گويد: "بر شيعيان واجب است كه از دشمنان اهل بيت(عليهم السلام) بيزارى بجويند. شيعيان بايد باور داشته باشند دشمنى با اهل بيت(عليهم السلام)، دشمنى با خداست".[56]

* * *

نام يكى از كتاب هاى شيخ صدوق، "ثواب الاعمال" است. او در اين كتاب، حديث هايى را جمع آورى كرده است كه درباره ثواب رفتارها و كردارها مى باشد.
اكنون مى خواهم يك حديث از آن كتاب را در اينجا بنويسم: امام صادق(عليه السلام)فرمود: "كسى كه ما را دوست بدارد و با دشمنِ ما هم دشمنى نمايد و اين دشمنى، به خاطر خدا باشد، وقتى از دنيا برود، خدا گناه او را مى بخشد، هرچند گناه او بسيار زياد باشد".[57]
در اين حديث، امام صادق(عليه السلام) از نكته مهمى سخن مى گويد، نبايد دشمنى من با دشمنان خدا به خاطر دنيا و اختلاف شخصى باشد، نفرت و بغضى كه ريشه در منافع شخصى من دارد، ارزشى ندارد. من بايد به خاطر خدا با دشمنان اهل بيت(عليهم السلام) دشمن باشم.
مؤمن واقعى كسى است كه دوستى ها و دشمنى هاى او از روى اخلاص است و در آن هيچ اثرى از انگيزه هاى شخصى نيست، بلكه جلوه اى از اخلاص است. رفتارى كه از روى اخلاص باشد، خدا آن را مى پذيرد و به آن پاداش بزرگى مى دهد.
دشمنى با دشمنان خدا، گناهان انسان را پاك مى كند و رحمت خدا را به سوى انسان جذب مى كند، كسى كه تبرّى دارد، راه را گم نكرده است اگر گناهانى هم داشته باشد، باز هم شايستگى آن را دارد كه خدا به او مهربانى نمايد، زيرا او در مسير صحيح است، هر چند خطاكار است، ولى كسى كه محبّت دشمنان خدا را در قلب خود جاى داده است به بيراهه رفته است.
وقتى تصميم مى گيرى با قطار به مشهد بروى، بليط تهيه مى كنى و به ايستگاه مى روى، مهم اين است كه قطارى سوار شوى كه به مشهد مى رود، وقتى سوار قطار شدى ديگر مهم نيست در طول مسير چه كنى. تو در هر حال به مقصد مى رسى.
بايد تلاش كنيم تا سوار قطارى شويم كه به سوى خدا مى رود، اگر در اين قطار باشيم خواب ما، تفريح ما، غذا خوردن ما، استراحت ما مانع رسيدن ما به مقصد نمى شود، واى از آن روزى كه ما سوار قطار شيطان شويم! اگر در آن قطار، تمام شبانه روز هم مشغول عبادت باشيم فايده اى ندارد.
كسى كه در قلب خود، محبّت دشمنان خدا را جاى داده است، اگر چه نماز بخواند و روزه بگيرد، در مسير شيطان، گام برمى دارد، امّا كسى كه دوستى اهل بيت(عليهم السلام) را همراه با دشمنى دشمنان در قلب خود دارد، او در مسير خداست، اگر گناهى از او سر بزند، باز شايستگى آن را دارد كه خدا گناه او را ببخشد.

* * *

مناسب مى بينم در اينجا اين ماجرا را نقل كنم:
گروهى از شيعيان از راه دورى به مدينه آمدند تا با امام سجّاد(عليه السلام) ديدار داشته باشند. وقتى آنان به خانه امام آمدند چنين گفتند: "اى فرزند پيامبر! اقوام ما به ديدار دشمنان شما مى روند و هديه هاى گرانبها به دست مى آورند، ولى ما ديدار شما را انتخاب كرده ايم تا حقّ پيامبر را ادا كرده باشيم".
امام به آنان نگاهى كرد و فرمود: "هر كس ما را به خاطر خدا دوست بدارد و با دشمنان ما هم به خاطر خدا دشمنى بورزد، روز قيامت با پيامبر و علىو ابراهيم(عليهم السلام) همراه خواهد بود".[58]
آرى، اين ثواب دوستى اهل بيت(عليهم السلام) و دشمنى با دشمنان مى باشد، همنشينى با عزيزان خدا در روز قيامت، پاداش كسانى است كه راه را گم نكنند.