لحظه اى با خود فكر كن، براى فرداى خود چه آماده كرده اى؟ چه فرصت هاى طلايى كه مى توانستى از آن ها توشه اى نيكو براى خودت مهيا كنى ولى آن فرصت ها را تباه كردى. چه بسيار نبايدها را كه بى توجه، انجام دادى و چه بسيار بايدها را كه به آسانى ترك كردى، اكنون تو مانده اى و گذشته اى از تباهى ها. اگر مرگ تو نزديك باشد و مهلت تو به پايان برسد، چه خواهى كرد؟ تو با اين همه بدى، با اين همه بى خيالى و با اين بار سنگين گناهان چه خواهى كرد؟
تو بر خودت ستم كردى، تو بيهوده به خودت مهلت دادى و خيال كردى همواره فرصت توبه خواهى داشت، امّا مرگ به ناگهان مى آيد و آن وقت است كه درِ توبه براى هميشه بسته مى شود.
چه جسورانه پرده حرمت مرا دريدى و چه آسوده گناه كردى و از نتيجه آن نترسيدى، چقدر غافلانه توبه ات را به زمان ديگر انداختى، هر روز به اميد فردا بودى، گويا كه زمان مرگ خود را مى دانى! مرگ را در دوردست ها تصور مى كردى ولى مرگ در چند قدمى توست.
اكنون تو مانده اى و بار سنگين گناهان! گناهانى كه لذّتش از بين رفته است و فرجام بدش به جاى مانده است، تو مانده اى با آتش جهنمى كه زبانه مى كشد، تو پناهى ندارى تا تو را از عذاب در امان دارد، تو مانده اى و كردار بدى كه خشم مرا به همراه داشته است. تو با اين عذاب دردناك چه خواهى كرد؟
من درماندگى تو را مى بينم، پس به سوى خود من پناه بياور كه من پناه پناه جويان هستم. مهربانى من آن قدر وسيع هست كه شامل حال تو بشود، از من مهربانى مرا طلب كن تا تو را ببخشم و بر خطاهايت پرده بخشايشم را بيفكنم.
از من بخواه تا دستت را بگيرم تا از اين باغِ هستى، گل هاى نيك برچينى و علف هاى هرز و بيهوده را توشه راه خود نكنى. از من بخواه ياريت كنم تا ديگر فريب دنيا را نخورى و مهلت خويش را پايدار ندانى و مرگ را به خوبى بشناسى و بدانى كه در چند قدمى توست.