دفتر زندگى ات را ورق بزن، دوران كودكى خودت را ببين كه از هر مسئوليتى به كنار بودى و همه زندگى ات، بازى بود، نوجوانى و جوانى را هم يكسره به بازى گذراندى، امروز تو نيمه راه زندگى هستى، تو همان راه بازى را ادامه مى دهى، فقط كمى رسمى تر! تو بازيچه دست دنيا شده اى!
زندگى تو سراسر، مستىِ غفلت است، دل تو از عشق به دنيا، آكنده شده است و هر لحظه براى به دست آوردن ثروت و پست و مقام بيشتر، تلاش مى كنى، قناعت را به كنار گذاشته اى و در مسابقه دنياخواهى شركت كرده اى. چرا نزديك بودن پاييز را از ياد برده اى و توشه اى برنگرفته اى و بذرى نكاشته اى؟
تو لحظه هاى طلايى را به بيهودگى در هوس هاى خود صرف كردى و گوهر عمر خود را به حراج گذاشتى و ذخيره اى براى فردا ندارى. جوانى تو چه زود گذشت، اگر قدرى انديشه مى كردى جوانى خود را اين گونه تباه نمى كردى و اكنون در حسرت آن نمى سوختى. تو جوانى ات را در مستىِ غفلت از من سپرى كردى.
من هر لحظه به تو لطف و احسان نمودم، ولى تو بيشتر به سمت گناه رفتى، بد كردى و از طرف من خوبى ديدى، گناه كردى و بخشش مرا يافتى، من گناه تو را به رخ تو نكشيدم، بدى هاى تو را پوشاندم، آوازه ات را به نيكى بلند كردم تا شايد دست از نافرمانى بردارى و به گناهانى كه آبروى تو را مى برند، نزديك نشوى، ولى افسوس كه نسيم بخشش من تو را از خواب غفلت بيدار نكرد و باران لطف من، مستىِ غفلت را از سر تو بيرون نكرد، من هزاران نعمت به تو دادم و همه اين ها تو را هشيار نكرد.
تو به بخشش من، مغرور شدى، به مهربانى من، طمع بيهوده بستى و خود را براى هميشه از عذاب جهنم، ايمن دانستى، مغرور شدى و بر خود ستم كردى و راه شيطان را پيمودى، از دستورات من سرپيچى كردى و به گذشت من دل خوش داشتى.
بندگان خوب من به تو پند دادند كه هيچ كس نبايد به لطف من مغرور شود، امّا به اين پند توجه نكردى، پرده غرور بر همه زندگى تو كشيده شد آن طور كه به راحتى گناه كردى و به عفو من دلخوش شدى.
اكنون وقت آن است كه تو از اين مستى غفلت بيدار شوى، اين راهى كه تو مى روى چيزى جز هلاكت براى تو ندارد، بايد براى تو بلا بفرستم تا آن بلا، تو را از اين خواب غفلت بيدار كند و تو بار ديگر در مسير صحيح قرار بگيرى. بلاى من براى بيدار كردن توست. اين نشانه مهربانى من است.