در اين كتاب تلاش كردم تا از "مناجات شعبانيّه" بهره زيادى ببرم، مطالب زيبايى را كه در اين كتاب مطالعه كرديد برگرفته از اين مناجات است. اين مناجات را ائمه معصومين(عليهم السلام) در ماه شعبان مى خواندند. در اينجا متن عربى و ترجمه آن را در پنج قسمت ذكر مى كنم:

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ
اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّد وَ آلِ مُحَمَّد وَ اسْمَعْ دُعَائِي إِذَا دَعَوْتُكَ وَ اسْمَعْ نِدَائِي إِذَا نَادَيْتُكَ وَ أَقْبِلْ عَلَيَّ إِذَا نَاجَيْتُكَ فَقَدْ هَرَبْتُ إِلَيْكَ وَ وَقَفْتُ بَيْنَ يَدَيْكَ مُسْتَكِيناً لَكَ مُتَضَرِّعاً إِلَيْكَ رَاجِياً لِمَا لَدَيْكَ ثَوَابِي وَ تَعْلَمُ مَا فِي نَفْسِي وَ تَخْبُرُ حَاجَتِي وَ تَعْرِفُ ضَمِيرِي وَ لا يَخْفَى عَلَيْكَ أَمْرُ مُنْقَلَبِي وَ مَثْوَايَ وَ مَا أُرِيدُ أَنْ أُبْدِئَ بِهِ مِنْ مَنْطِقِي وَ أَتَفَوَّهَ بِهِ مِنْ طَلِبَتِي وَ أَرْجُوهُ لِعَاقِبَتِي وَ قَدْ جَرَتْ مَقَادِيرُكَ عَلَيَّ يَا سَيِّدِي فِيمَا يَكُونُ مِنِّي إِلَى آخِرِ عُمْرِي مِنْ سَرِيرَتِي وَ عَلانِيَتِي وَ بِيَدِكَ لا بِيَدِ غَيْرِكَ زِيَادَتِي وَ نَقْصِي وَ نَفْعِي وَ ضَرِّي إِلَهِي إِنْ حَرَمْتَنِي فَمَنْ ذَا الَّذِي يَرْزُقُنِي وَ إِنْ خَذَلْتَنِي فَمَنْ ذَا الَّذِي يَنْصُرُنِي.
إِلَهِي أَعُوذُ بِكَ مِنْ غَضَبِكَ وَ حُلُولِ سَخَطِكَ إِلَهِي إِنْ كُنْتُ غَيْرَ مُسْتَأْهِل لِرَحْمَتِكَ فَأَنْتَ أَهْلٌ أَنْ تَجُودَ عَلَيَّ بِفَضْلِ سَعَتِكَ إِلَهِي كَأَنِّي بِنَفْسِي وَاقِفَةٌ بَيْنَ يَدَيْكَ وَ قَدْ أَظَلَّهَا حُسْنُ تَوَكُّلِي عَلَيْكَ فَقُلْتَ مَا أَنْتَ أَهْلُهُ وَ تَغَمَّدْتَنِي بِعَفْوِكَ إِلَهِي إِنْ عَفَوْتَ فَمَنْ أَوْلَى مِنْكَ بِذَلِكَ وَ إِنْ كَانَ قَدْ دَنَا أَجَلِي وَ لَمْ يُدْنِنِي مِنْكَ عَمَلِي فَقَدْ جَعَلْتُ الْإِقْرَارَ بِالذَّنْبِ إِلَيْكَ وَسِيلَتِي إِلَهِي قَدْ جُرْتُ عَلَى نَفْسِي فِي النَّظَرِ لَهَا فَلَهَا الْوَيْلُ إِنْ لَمْ تَغْفِرْ لَهَا إِلَهِي لَمْ يَزَلْ بِرُّكَ عَلَيَّ أَيَّامَ حَيَاتِي فَلا تَقْطَعْ بِرَّكَ عَنِّي فِي مَمَاتِي إِلَهِي كَيْفَ آيَسُ مِنْ حُسْنِ نَظَرِكَ لِي بَعْدَ مَمَاتِي وَ أَنْتَ لَمْ تُوَلِّنِي إِلّا الْجَمِيلَ فِي حَيَاتِي.
خدايا! بر محمّد و خاندان محمّد درود فرست، و دعايم را بشنو وقتى كه تو را مى خوانم، و صدايم را بشنو زمانى كه صدايت مى كنم، و به من توجّه كن هنگامى كه با تو مناجات مى نمايم.
من به سوى تو گريختم، و با درماندگى در برابرت ايستادم، به تو اميد دارم، تو آنچه را كه در درون دارم مى دانى، از حاجتم خبر دارى، از راز من باخبرى، هيچ چيز بر تو پنهان نيست. آنچه كه مى خواهم به زبان آورم بر تو آشكار است. آنچه براى من تقدير كرده اى بر من فرود مى آيد. تنها به دست توست (نه به دست غير تو) فزونى و كاستى ام و سود و زيانم!
خد ايا! اگر محرومم كنى پس كيست آن كه به من روزى دهد؟ و اگر خوارم سازى پس كيست آن كه به من يارى رساند، خدايا! از خشم و غضب تو به تو پناه مى آورم.
خدايا! اگر شايسته رحمت نيستم، تو سزاوارى كه بر من بخشش نمايى، خدايا! گويى من با همه هستى ام در برابرت ايستاده ام، درحالى كه به تو اعتمادم دارم و آنچه را تو شايسته آنى بر من جارى كرده اى و مرا با عفوت پوشانده اى!
خدايا! اگر گذشت كنى، چه كسى از تو سزاوارتر به آن است؟ و اگر مرگم نزديك شده باشد و عملم مرا به تو نزديك نكرده باشد، پس اعترافم به گناه را وسيله اى براى رو كردن به درگاه تو قرار مى دهم.
خدايا! من بر خودم ظلم و ستم كردم، پس واى بر من اگر مرا نبخشى! خدايا! در اين دنيا همواره از تو خوبى ديدم، پس خوبى هاى خودت را هنگام مرگم از من قطع مكن!
خدايا چگونه از لطف پس از مرگم نااميد شوم در حالى كه در طول زندگى ام همواره به من مهربانى كردى!