چرا به مجلسِ عزاى امام حسين(عليه السلام) مى گويند: "مجلسِ روضه"؟ چرا به كسى كه براى مردم ماجراى كربلا را بازگو مى كند و مردم را مى گريانند مى گويند: "روضه خوان"؟
در اينجا برايت مى گويم كه در آغاز به مجلس عزاى امام حسين(عليه السلام)مى گفتند: "مجلس مرثيه"، كسى هم كه براى مردم شعر مى خواند و آنها گريه مى كردند همان "مرثيه خوان" بود. شايد نام "دِعبِل" را شنيده باشى، او شاعرى آزادمرد بود و در زمانى كه دشمنان مى خواستند نام كربلا را از يادها ببرند، او با اشعارش اين حماسه بزرگ را زنده نگاه داشت، يك روز او نزد امام رضا(عليه السلام) آمد، آن حضرت به دعبل گفت: "اِرْثِ للحسين(عليه السلام)": "براى حسين(عليه السلام) مرثيه بخوان".
وقتى كسى از دنيا مى رود، بازماندگانش گريه مى كنند و خوبى هاى او را مى شمارند و ياد او را زنده نگاه مى دارند، در زبان عربى به چنين كارى، "مَرثيه" مى گويند، امام رضا(عليه السلام) هم در اينجا از دِعبِل مى خواهد تا شعر خودش را كه درباره حادثه عاشورا سروده است بخواند.
سال هاى سال، به كسى كه براى مردم حادثه كربلا را بازگو مى كرد "مرثيه خوان" مى گفتند، تا اين كه قرن دهم فرا رسيد، "ميرزا حسين كاشفى" كه اهل "بَيهَق" بود. كتابى به زبان فارسى درباره حادثه عاشورا نوشت و آن را "روضة الشهداء" نام نهاد. كلمه "روضه" به معناى "گلستان" و "بهشت" است، او در اين كتاب درباره شهداى كربلا سخن گفت و كتابش در واقع، "گلستانِ شهدا" مى باشد.
اين كتاب به زبان فارسى بود ايرانى ها از آن استقبال زيادى كردند، عدّه اى همين كتاب را در دست مى گرفتند و به حسينيّه ها مى رفتند و از روى كتاب، ماجراى شهادت امام حسين(عليه السلام) را بازگو مى كردند، آنان در واقع آن كتاب را مى خواندند، (آنان كتاب روضة الشهدا را مى خواندند)، آرام آرام به آنان چنين گفتند: "روضه خوان"! يعنى كسى كه از روى آن كتاب، مرثيه مى خواند و مردم را مى گرياند، بعد از مدتى به مجلس عزاى امام حسين(عليه السلام)هم "مجلس روضه" گفتند.
اكنون كلمه "روضه" تبديل به يك فرهنگ شده است و به جاست كه ما همين كلمه را حفظ كنيم چرا كه معناى بسيار زيبايى دارد، يكى از اسم هاى بهشت، "روضه" است، مجلس عزاى امام حسين(عليه السلام) جلوه اى از بهشت است، وقتى تو در آنجا براى مظلوميّت امام حسين(عليه السلام) اشك مى ريزى خود را در بهشت واقعى مى يابى، مگر بهشت چيست؟ همه زيبايى بهشت اين است كه جلوه مهربانى و رضايت خداست. خدا در اين دنيا هم، مهربانى اش را در مجلس روضه، جلوه گر كرده است، وقتى تو از صميم دل براى امام حسين(عليه السلام) گريه مى كنى و در اين كار خود، اخلاص دارى، درهاى رحمت خدا به سوى تو باز مى شود و تو در آغوش مهربانى خدا جاى مى گيرى.