اينجا خانه آيت الله ميرزاى قمى است، مجلس روضه خوانى برپاست، جمعيت زيادى آمده اند تا براى امام حسين(عليه السلام)عزادارى كنند، تو هم لباس سياه به تن مى كنى و همراه مردم وارد آن خانه مى شوى، سادگى اين خانه تو را به تعجب وا مى دارد، باور نمى كنى اينجا خانه بزرگ ترين مرجع تقليد جهان تشيّع باشد، زهد و ترك دنيا از در و ديوار اينجا به چشم مى آيد، خود آيت الله هم مثل بقيه بر روى زمين نشسته است، هيچ جايگاهى براى او درست نكرده اند، او در ميان مردم و از مردم است.
امروز روضه حضرت على اصغر(عليه السلام) خوانده مى شود (روضه شيرخواره امام حسين(عليه السلام)) و مردم گريه زيادى مى كنند، فردا هم كه به آنجا مى روى مى بينى كه بار ديگر روضه على اصغر(عليه السلام) خوانده شد، روز سوم هم همين طور. با خود فكر مى كنى اين چه رسمى است؟ چرا هر روز روضه على اصغر(عليه السلام) خوانده مى شود؟ چرا براى بقيه شهداى كربلا عزادارى نمى شود؟ تو شنيده اى كه خودِ ميرزاى قمى از روضه خوانان چنين خواسته است تا هر روز، روضه على اصغر(عليه السلام)بخوانند.
اين سوال ذهن تو را درگير مى كند، سرانجام تصميم مى گيرى تا بعد از روضه، نزد اين مرجع تقليد بروى و از خود او سوال كنى، پس از جا برمى خيزى و نزديك در مى روى زيرا ميرزاى قمى كنار در نشسته اند، اين رسم اوست، وقتى در خانه اش مجلس روضه مى گيرد، خودش دم در مى نشيند. فرصت را غنيمت مى شمارى و سوال خود را مى پرسى، ميرزاى قمى اشك مى ريزد و در جواب مى گويد: "همه شهداى كربلا مى توانستند از خود دفاع كنند، ولى حضرت على اصغر(عليه السلام) توان مبارزه و دفاع از خود را نداشت، او از همه آن شهدا، مظلوم تر است".