نام پر آوازه "آقا ضياء عراقى" را همه شنيده اند، حوزه علميه نجف وامدار اوست، او كسى است كه در زمينه "علم اصول فقه" سرآمد زمان خود است، او شاگردان زيادى دارد و از هر جاى جهان تشيّع، شاگردانى به نجف آمده اند تا از علم او بهره بگيرند.
حتماً مى دانى كه "علم اصول فقه" يكى از مهم ترين علومى است كه در حوزه هاى علميه به آن پرداخته مى شود، كسى كه مى خواهد به مقام اجتهاد برسد بايد در اين علم به مقام استادى برسد، در اينجا مى خواهم برايت اين نكته را بگويم كه "آقا ضياء عراقى" را به عنوان "معلّم اول" در اين علم مى دانند، يعنى كسى ديگر به مقام علمى او نرسيده است. او استادِ استادان در اين شهر است.
تو كه آوازه اين استاد را شنيده اى از شهر خود حركت مى كنى، مدتى در راه هستى تا به نجف بروى، مى خواهى از علم او بهره بگيرى، وقتى به نجف مى رسى به مجلس درس استاد مى روى، نگاه مى كنى، چه جمعيت زيادى در اينجا حاضر شده اند!
اينجا جلوه يادگيرى فقاهت است، اين همان اوج اقتدار علمى در پايتخت علمى شيعه است، تو خوشحالى كه سرانجام به آرزوى خود رسيده اى، در گوشه اى جايى پيدا مى كنى، آنجا مى نشينى، همه جا سكوت است، فقط صداى استاد در همه جا طنين انداخته است. سخنان دقيق و علمى او را مى شنوى.
از اين گنج علم بهره مى برى، مانند تشنه اى هستى كه به دريا رسيده است، ساعتى مى گذرد، موضوع سخن عوض مى شود، صداى گريه از همه جا برمى خيزد، خوب كه دقت مى كنى مى بينى كه استاد دارد روضه مى خواند، او كتابى را در دست گرفته است و از روى آن، ماجراى كربلا را بازگو مى كند.
او "مقتل" مى خواند و شاگردان هم مثل ابر بهار، اشك مى ريزند، فضاى جلسه تو را هم به گريه وامى دارد، اشك مى ريزى ولى در دل تو غوغايى بر پا است، كسى از دل تو باخبر نيست، تو به گذشته هاى خودت فكر مى كنى، شرمنده اى، تو خيال مى كردى كه كسى كه "روضه خوان" است از علم بهره اى ندارد، اكنون مى بينى كه استاد استادان نجف روضه خوانى مى كند و شاگردانش اين چنين گريه مى كنند.
آرى، از پاى چنين درسى، مجتهدان واقعى برخواهند خاست و پرچم دار مكتب تشيع خواهند شد و اين مكتب آسمانى را حفظ خواهند كرد، اين همان مسير حقيقى رستگارى است، تو راه زندگى ات را پيدا مى كنى، بيشتر بر گذشته خودت گريه مى كنى، مى خواهى گذشته را جبران كنى.