نام او "آيت الله مرتضى آشتيانى" است، آن عالم مبارزى كه با دستور "كشف حجاب" مخالفت كرد، وقتى "رضاشاه پهلوى" در ايران به حكومت رسيد، فرمان داد تا زن ها حجاب از سر بردارند، آيت الله آشتيانى كه در مشهد بود به ميدان آمد و در مقابل اين دستور خلاف دين، موضع گرفت. او در آن روزگار تلاش زيادى كرد تا باورهاى اصيل تشيع باقى بماند براى همين رضاشاه دستور داد تا او را از مشهد به تهران بياورند تا او را به شدت زير نظر داشته باشد، وقتى رضاشاه از حكومت سرنگون گرديد او به مشهد بازگشت. او كتابى فقهى به نام "اجاره" نوشته است و مباحث بسيار دقيقى را در آنجا مطرح كرده است، هر كس اين كتاب را بخواند مى فهمد كه او در اوج فقه و فقاهت بوده است.
او در خانه خود، مجلس روضه برگزار مى كرد، مردم به اين مجلس مى آمدند و براى امام حسين(عليه السلام) عزادارى مى كردند، او با اين كه سن و سالى از او گذشته بود و پيرمرد شده بود، ولى خودش سينى چاى را به دست مى گرفت و براى مردم چاى مى برد، كسانى كه براى اوّلين بار به اين مجلس مى آمدند پيش خود فكر مى كردند چرا كسى اين عالم بزرگوار كمك نمى كند؟ او چندين پسر دارد، نوه هاى او نوجوان هستند و با افتخار دوست دارند از مردم پذيرايى كنند، ولى نكته اين است كه اين شيوه و روش آيت الله آشتيانى است كه دوست دارد خودش از عزاداران امام حسين(عليه السلام) پذيرايى كند، او بر اين باور است كه يك مجتهد، هر چقدر علم بيشترى دارد بايد نسبت به مجلس روضه، تواضع و فروتنى بيشترى داشته باشد و به بهترين شكل از گريه كنان مجلس روضه، احترام بگيرد. فقه و فقاهت او را به اينجا رسانده است.
آرى، خيلى ها براى ديدن اين منظره به اينجا مى آيند، اين عالم بزرگوار با محاسنى كه سفيد شده است سينى چاى در دست دارد و در مجلس پذيرايى مى كند، بعضى روزها هم كه بعد از روضه، سفره پهن مى شود و مردم از غذاى روضه مى خورند، آيت الله آشتيانى، خودش غذا به مهمانان مى دهد، آرى، او در گوشه اى نمى نشيند و مجلس روضه را تبديل به محلّى براى نمايش آقايى و بزرگى خود نمى كند، بلكه او با عشقى وصف نشدنى از مردم پذيرايى مى كند. پيام او براى تاريخ چنين است: مجلس روضه، جاى نمايش آقايى نيست، در مجلس روضه بايد فروتنى كرد كه "بازارِ خودفروشى از آن سوى ديگر است".