اكنون مى خواهم خاطره اى را كه يكى از شاگردان ايشان نقل مى كند در اينجا بنويسم: يك روز به ديدار استاد خودم رفتم، صبر كردم تا مجلس، خلوت شود، بعد از ايشان چنين پرسيدم: "به نظر شما چه كنم تا در زندگى موفق باشم؟"، استاد نگاهى به من كرد، او مى دانست كه منظور من از موفقيت چيست، من كه جوانى بودم و با اشتياق درس مى خواندم، مى خواستم به آنجا برسم كه امام زمان از من راضى باشد و مايه آبروى او باشم و وظيفه خود را به خوبى انجام دهم، در سنگر علم و دانش از مكتب تشيّع پاسدارى كنم.
استاد رو به من كرد و چنين گفت: "اگر مى خواهى موفق باشى، هر روز روضه امام حسين(عليه السلام) بخوان، هر چند كه اين روضه كوتاه باشد!".
اين جمله استاد، كوتاه است ولى راز بزرگى در درون خود دارد، از همان روز تصميم مى گيرى تا اين سفارش استاد را عمل كنى، هر روز روضه مى خوانى و براى مظلوميت امام حسين(عليه السلام) اشك مى ريزى، اين راه و رسم زندگى تو مى شود، تو راه خود را پيدا كرده اى...
بيش از پنجاه سال از آن ماجرا مى گذرد، تو اكنون يكى از مراجع بزرگ جهان تشيع شده اى، در قمّ سكونت دارى، شاگردان زيادى تربيت كرده اى، گروه زيادى از شيعيان از تو پيروى مى كنند، عشق تو به اهل بيت(عليهم السلام)مثال زدنى است... همه اين ها به بركت آن جمله اى بود كه استادت برايت گفت و تو به آن، عمل كردى، خيلى از دوستان تو هم درس تو بودند و از استعداد زيادى هم برخوردار بودند ولى اكنون آنان در گوشه اى از ياد رفته اند و هيچ اسمى از آنان نيست، آنان درس زيادى خواندند و خيال مى كردند هر كس درس بيشتر بخواند موفق تر مى شود، ولى راه موفقيت در اين مسير، همان بود كه تو آن را پيدا كرده بودى...