اكنون مى خواهم از "آيت الله يحيى انصارى شيرازى" ياد كنم، بيشتر او را به عنوان "استاد انصارى" مى شناختند، پيرمردى كه در قم زندگى مى كرد و تواضع و فروتنى، شاخصه زندگى او بود، از شهرت دورى مى كرد و زندگى بسيار ساده اى داشت، يك روز يكى از شاگردانش به او چنين گفت: "از شما التماس دعا دارم"، استاد شروع به گريه كرد و گفت: "من كه هستم كه شما به من چنين مى گوييد"، آرى، او در تواضع و فروتنى، زبانزد بود.
استاد عادت داشت كه در خانه خود، مجلس روضه مى گرفت، خانه او كوچك و ساده بود و جلوه اى از زهد بود. او نزديك درِ اتاق مى نشست، با وجود كهنسالى، هر كس كه وارد مى شد جلو پاى او بر مى خاست، همه دوست دارند كه لحظه هاى آخر روضه را در مجلس باشند، ولى او لحظه هاى آخر از اتاق بيرون مى رفت، با اين كه دردِ پا داشت، خم مى شد و همه كفش ها را جفت مى كرد و زير لب اين شعر را مى خواند:

* * *

* * *

سخن به اينجا رسيد بگذار از نويسنده اى سخن بگويم كه گره اى به كارش افتاد او هر كارى كه به ذهنش مى رسيد انجام داد ولى گره از كارش باز نشد، سرانجام تصميم گرفت روضه اى برگزار كند، وقتى مهمانان مشغول گريه بودند او از مجلس خارج شد و عمامه خود را باز كرد (او روحانى بود و مى دانى كه روحانيون، عمامه روى سر مى نهند) و با آن، روىِ كفش عزاداران را پاك كرد.
او گرد و غبار آن كفش ها را پاك كرد، عمامه او سفيد رنگ بود، پس آن قسمت عمامه را كه با گرد و غبارها، خاكسترى شده بود به چشم كشيد و بى اختيار اشكش جارى شد و با امام حسين(عليه السلام) مناجات نمود و از او كمك خواست، مدتى گذشت و او برخاست و عمامه خود را منظم كرد و به مجلس بازگشت، كسى اين كار او را نديد ولى گره از كارش گشوده شد، گره اى كه در كربلا، نجف و مشهد باز نشد، اينجا باز شد، چه رمز و رازى در اينجا بود؟ اينجا اوج فروتنى و تواضع به "دستگاه امام حسين(عليه السلام)" بود...