خدا تو را پيشواىِ نجات بخش ما قرار داده است، ولى ما تو را از ياد برده ايم، نمى دانم چه زمان مى آيد كه همه ما به اين باور برسيم كه پناه همه ما تويى!
شيطان در كمين نشسته است، او پدر و مادر ما را از بهشت بيرون كرد، او امروز هم تلاش مى كند تا ما را از "بهشت معنوى" بيرون كند، اعتقاد به تو و انتظار آمدن تو، همان "بهشت معنوى" است، شيطان خيلى ها را از اين بهشت بيرون كرد، آنان را به سراب ها دلخوش نمود و ياد تو را از آنان گرفت، اگر چه آنان از نيامدنت خشنودند، امّا دل هايشان از آرامش به دور است، در اين دنيا، همواره آرامش را جستجو مى كنند ولى به آن نمى رسند.
بهشت من چيست؟ بهشت آنجايى است كه قلبم آرام باشد! در سايه ولايت دل به آرامش مى رسد.

* * *

او از راه دورى به مدينه آمده بود تا امام صادق(عليه السلام)را ببيند. وقتى خدمت آن حضرت رسيد چنين گفت: "آقاى من! دعا كنيد كه اهل بهشت باشم". امام به او نگاهى كرد و فرمود: "تو همين الان در بهشت هستى، تو بايد دعا كنى كه خدا تو را از بهشت بيرون نكند". وقتى او اين سخن را شنيد، تعجّب كرد و با خود گفت: وقتى روز قيامت برپا شود، آن وقت نيكوكاران به بهشت مى روند. هنوز كه قيامت برپا نشده است تا كسى به بهشت برود.
امام تعجّب او را ديد، براى همين به او فرمود:
ــ آيا تو ولايت ما را قبول دارى؟
ــ آقاى من! بله. من به ولايت شما ايمان دارم.
ــ مگر نمى دانى هر كس ولايت ما را قبول داشته باشد، در بهشت است، تو بايد از خدا بخواهى كه مبادا از بهشت رانده شوى![1]

* * *

وقتى من تو را باور دارم، در انتظار آمدنت هستم و براى ظهورت دعا مى كنم، در بهشت خدا هستم، شيطان تلاش مى كند تا مرا از اين بهشت بيرون كند، او مرا به دنيا و آنچه در دنيا است، مشغول مى كند، كار را به آنجا مى رساند كه دنيا، مهم ترين حاجت من مى شود، عشق دنيا دلم را پر مى كند و من فراموش مى كنم براى ظهورت دعا كنم.
از امروز بايد با خود عهد ببندم بيشتر به ياد تو باشم، هر كس "كيميا" دارد مى تواند مس را به طلا تبديل كند، ياد تو همچون كيمياست، وقتى به ياد تو باشم، عشق دنيايى از دلم رخ مى بندد و عشق تو در آن مى نشيند، آن وقت است كه آرامش بهشت را با تمام وجود خود حس مى كنم.