به بركت وجود تو، همه روزى مى خورند، اگر خدا باران مى فرستد، اگر خورشيد مى تابد، به خاطر توست، اگر تو نباشى، زمين بر هم پيچيده مى شود.
خدا به خاطر تو اين هستى را برپا نگه داشته است، حكايت آن كشاورزى را شنيده ام كه به خاطر درختان ميوه، باغ خود را آبيارى مى كرد، البتّه در پاى درختان، علف هاى ديگر هم سيراب مى شدند، خدا اين جهان را به خاطر تو و پدران معصوم تو آفريده است، خدا فيض و رحمت خود را بر شما نازل مى كند، در اين ميان، موجودات ديگر هم از اين رحمت، بهره اى مى برند. ولى اگر تو يك لحظه نباشى، نظامِ هستى به هم مى ريزد.
هر كجاى جهان، قلبى مى تپد و نفسى در سينه جارى است، هر كجا اثرى از زندگى هست از بركت وجود توست. همه هستى به اذن خدا بر سر سفره تو، مهمان هستند. امّا چه شده است كه صاحب سفره را فراموش كرده اند؟

* * *

تو خزينه خدا هستى، هر نعمتى در اين دنيا خدا به من داده است، تو واسطه آن بوده اى، اگر من به اين نكته توجه بيشتر بنمايم، آن وقت است كه محبّت تو در دلم بيشتر جلوه مى كند و شما را بيشتر دوست خواهم داشت.
اگر چشم من مى بيند، اگر گوش من مى شنود، اگر قدرت دارم از جا برخيزم و راه بروم، همه اين كارها به دليل وجود توست:
(وَأَشْرَقَتِ الْأَرْضُ بِنُورِ رَبِّهَا).[3]
و به راستى كه زمين به نور تو، روشن شده است، منظور از "نور"، وجود توست، اگر تو نباشى، همه چيز در تاريكى و نابودى فرو مى رود. همه اين ها را خدا به تو داده است، تو در بالاترين مقام اين جهان هستى و بيش از همه به خدا نياز دارى. تو بايد اين قدرت را از خدا بگيرى و سپس آن را به همه موجودات عطا كنى، همه اين ها به اذن خداست.
همه بركت هايى كه در جهان است با عنايت شماست، در "زيارت جامعه" چنين مى خوانم:
"بِكُم فَتَحَ اللهُ وَبِكُم يختِمُ وَبِكُم ينَزِّلُ الغَيثَ...".
شما همه كاره اين جهان هستى هستيد، در همه زمان ها و مكان ها، از عرش گرفته تا اين دنياى خاكى، همه كارها به شما برمى گردد، خدا شما را محور جهان هستى قرار داده است، حرف اوّل و حرف آخر را شما مى زنيد، از اوّل هستى شما بوده ايد و تا آخر هم شما خواهيد بود. هر كس كه با خدا كار دارد بايد به درِ خانه شما بيايد، به اذن خدا، شما هميشه و همواره، همه كاره جهان هستى مى باشيد.
به واسطه شما خدا رحمت خود را بر بندگانش نازل مى كند و بلاها را از آنان دور مى كند، شما ستون جهان هستى هستيد، اگر شما نباشيد، زمين و زمان در هم مى پيچد. اگر براى يك لحظه، "حجّت خدا" نباشد، جهان نابود خواهد شد.

* * *

اكنون وقت آن است جمله اى از "دعاى عديله" را ذكر كنم:
"بِيمنِهِ رُزِقَ الوَرَى...".
به بركت تو همه روزى مى خورند، با وجود توست كه آسمان و زمين برپا است، همه هستى، سفره مهربانى توست، وقتى اين سفره باز شد، زمين و زمان آفريده شد، عرش، خورشيد، ماه و آسمان خلق شد، همه اين ها به وجود تو وابسته است، اگر تو نباشى، هيچ كدام از اين ها نمى توانند به وجود خود ادامه بدهند، وقتى تو نباشى، همه جهان نابود مى شود. اين قانونى است كه خدا در اين جهان قرار داده است.
اگر من بخواهم خيمه اى برپا كنم، بايد يك چوبى را ابتدا پيدا كنم، آن را عمود قرار بدهم و بعد خيمه خود را بر پايه آن چوپ برافراشته كنم. خيمه من بر آن عمود وابسته است، اگر يك لحظه آن عمود را بردارم، خيمه سرنگون مى شود.
خدا قبل از اين كه جهان را بيافريند، نور شما را آفريد، نور شما را عمود هستى قرار داد، براى همين است كه همه هستى به وجود شما وابسته است.
امروز اگر زمين و زمان برپا است، به خاطر وجود توست. در هر نفسى كه من مى كشم به تو وابسته ام، هر بازدمى كه دارم، به تو وابسته ام، همه جهان در همه لحظاتش به تو وابسته است. وقتى من نماز مى خوانم، به ركوع و سجده مى روم، سر سفره تو هستم. اين قدرت در بدن من است، خدا به من داده است، امّا اين قدرت به واسطه تو در وجود من جارى مى شود. تو واسطه هر خير و بركت و نعمت هستى.
اگر به اين معرفت برسم، ديگر جدايى بين من و تو براى يك لحظه هم، امكان ندارد، افسوس كه غفلت مرا فرا مى گيرد و تو را فراموش مى كنم، اين نعمت ها را در راه غفلت تو، خرج مى كنم، مشكل اينجاست، وگرنه جدايى بين من و تو نيست، تو از خود من به من نزديك ترى!