چقدر زيباست كه هر صبح، روزم را با ياد تو آغاز كنم و "دعاى عهد" بخوانم. دعاى عهد، دعايى است كه بعد از نماز صبح، خوانده مى شود، گويا با خواندن اين دعا، در لشكر تو، حضور خود را اعلام مى دارم.
هر لشكرى در هر جاى دنيا، اوّل صبح، برنامه صبحگاه دارند، همه نيروها در اين برنامه شركت مى كنند، همه دوستان تو در سرتاسر جهان، دعاى عهد را مى خوانند و با تو عهد و پيمان مى بندند تا تو را يارى كنند. من هم بايد همانند آنان، اين كار را انجام بدهم.
چقدر زيباست كه در قنوت نماز، براى آمدن تو دعا كنم! هر صبح جمعه، "دعاى ندبه" بخوانم، دعايى كه نجواى منتظران توست، روز آمدن تو، روز جمعه خواهد بود و براى همين در صبح جمعه، مشتاقان تو، دعاى ندبه مى خوانند و آمادگى خود را براى يارى تو اعلام مى دارند.
كاش عصر جمعه كه فرا مى رسيد، غم و اندوهى را كه به دلم مى افتاد با بغض دورى تو همراه مى كردم، كاش بغضى كه در هستى نفهته است را درك مى كردم، همان بغضى كه از طولانى شدن غيبت تو تا جمعه ديگر حكايت مى كند.
كاش به گونه اى باشم كه ديگران از من بوى انتظار تو را استشمام كنند! چقدر زيباست اگر من بى تاب ديدار تو باشم و براى آمدن تو، لحظه شمارى كنم، از جان و مال خويش براى زنده نگاه داشتن ياد تو خرج كنم كه اين يك سرمايه گذارى بزرگ براى روز قيامت است، خدا به اين كار من، بيش از هر كار ديگرى، پاداش مى دهد.
چه زمانى به اين باور مى رسم كه فاصله بين من و تو، فاصله مكانى نيست، تو در كنار من هستى، مهم اين است كه رفتار و كردار من، از گناه به دور باشد و تو از من راضى باشى، وقتى تو از كارها و اعتقادات و باورهاى من خشنود باشى، وقتى من با دوستان تو دوست باشم و با دشمنان تو، دشمنى كنم، آن وقت ديگر، فاصله اى بين من و تو نيست، گويا من در خيمه تو و در كنار تو هستم.