عدّه اى دوست دارند كه مردم از تو بترسند، خشنودى آنان در اين است كه شيعيان تو را از تو دور كنند تا آنان كمتر براى آمدن تو دعا كنند. آنان به مردم مى گويند: "وقتى امام زمان بيايد، جوىِ خون به راه مى اندازد، اگر او بيايد اوّل گردن ما را مى زند".
آنان با اين سخنان، مردم را از ظهور تو مى ترسانند، در حالى كه تو تجسم مهربانى خدا هستى. وقتى فقط از برق شمشير تو حرف مى زنند، بزرگ ترين تهمت را به تو مى زنند و در حق تو ظلم مى كنند.
ظهور تو وابسته به دعاى شيعيان است، وقتى عدّه اى اين تهمت ها را به تو مى زنند، ديگر مردم از صميم قلب براى آمدنت دعا نمى كنند و همين مى تواند باعث عقب افتادن ظهور تو باشد.
هر كس با سخنانى باعث شده است كه مردم از تو بترسند، بايد توبه كند و از خدا بخواهد خطاى او را ببخشد، او بايد از مهربانى تو براى مردم سخن بگويد تا جبران خطايش را بنمايد.
تو همچون پيامبر، مايه رحمت براى همه جهانيان مى باشى!
"رحمةٌ لِلْعالِمين".
وقتى به احاديث مراجعه مى كنم مى بينم تو را با اين ويژگى ها معرفى كرده اند:
"رحمةَ الله الواسعة"، "كاشفَ البلوى"، "غَوث"، "كَهف"، "مُزيلَ الهمّ"
اى مهربانى وسيع خدا!
اى بر طرف كننده بلاها!
اى پناه ما! اى پشتيبان ما!
اى كسى كه همه غم و غصه ها را از بين مى برى!
آرى، هيچ كس در اين دنيا به مهربانى تو نمى رسد، امروز هيچ پناهگاهى از تو محكم تر نيست، هيچ فريادرسى از تو دلسوزتر و مهربان تر نيست! هيچ مشكل گشايى از تو تواناتر نيست! هيچ دستى از تو كريم تر و بخشنده تر نيست!

* * *

يكى از شيعيان نزد امام رضا(عليه السلام) رفت و به او خبر داد كه مردم درباره "مقام امام" سخن مى گويند، آن حضرت تصميم گرفتند تا حقيقت اين مقام را بازگو كنند، براى همين اين سخنان را بيان كردند: "امام همچون پدرى مهربان و برادرى دلسوز است، امام همانند مادرى كه نسبت به فرزند خردسالش عشق مىورزد به شيعيانش مهربانى مى كند".
در اين زمان، خدا تو را پناه و دادرس بيچارگان و درماندگان قرار داده است، تو از هر كس، مهربان تر هستى و در زمان ظهور، دلسوزانه مردم را به اطاعت از دين حق فرا مى خوانى. تو دانش آسمانى را به مردم ياد مى دهى، براى آنان روشنگرى مى كنى، آنان را موعظه مى نمايى، حق را آشكار مى كنى، تا آنجا كه اگر كسى كمترين آمادگى براى پذيرش حق را داشته باشد، به راه حق هدايت مى شود و براى همين است كه حتّى مسيحيان و يهوديان، دسته دسته به تو ايمان مى آورند.
روشن است كه اگر عدالت بخواهد جايگزين باطل شود، بايد تخت ستمگران را واژگون كرد، براى آن كه مظلومان و ستمديدگان تاريخ بتوانند نفس راحتى بكشند بايد با ستمكاران مبارزه كرد، وقتى ستمكاران، نصيحت ها و پندها را نمى پذيرند و حاضر به اصلاح نيستند، اينجا ديگر كار به مبارزه مى رسد، وقتى آن ستمكاران دست به سلاح مى برند بايد به جنگ آنان رفت و آنان را سر جاى خود نشاند. شمشيرى كه در دست توست براى مقابله با آن ستمكاران است، تو مى آيى تا حكومت ظلم و ستم آنان را پايان ببخشى.

* * *

روزگار ظهور تو، بهار دل ها و مايه شادمانى همه است، زندگى واقعى انسان در آن زمان آشكار مى شود، آن وقت است كه انسان طعم آبادانى و راحتى را مى چشد.
هر كس گوشه اى از روزگار ظهور تو را درك كند، مى فهمد كه آنچه ما امروز به آن دل خوش كرده ايم، زندگى نيست.
آرى، در آن روزگار، هيچ كس فقير و نيازمند نمى ماند، مردم براى صدقه دادن به دنبال شخص فقيرى مى گردند ولى پيدا نمى كنند و به هر كس كه مى خواهند صدقه بدهند او مى گويد: "من بى نياز هستم".[8]
در آن روزگار، باران بسيار مى بارد، زمين گياهان خود را آشكار مى سازد، كينه ها از دل ها برطرف مى گردد، امنيت همه جا را فرا مى گيرد. بيماران شفا مى گيرند، باران به اندازه كافى مى بارد، سرتاسر زمين سرسبز مى شود.
كينه ها از دل ها مى رود، مردم با هم مهربان مى شوند، عقل انسان ها كامل مى شود. مردم فقط خدا را مى پرستند، تمام مرزهاى جغرافيايى برداشته مى شود، همه زمين با يك حكومت و قانون اداره مى شود، هر كس در هر زمان بخواهد مى تواند به شرق يا غرب دنيا با امنيّت سفر كند و كسى مانع او نمى شود.