خدا در قرآن از ما مى خواهد تا در انجام كارهاى خير از يكديگر پيشى بگيريم:
(فَاسْتَبِقُوا الْخَيْرَاتِ...).
اگر بخواهم به اين سخن قرآن عمل كنم، بايد وقتى كه اذان مى گويند، زودتر از همه به سوى نماز بشتابم، وقتى شخص نيازمندى را در جامعه مى بينم، زودتر از ديگران به او كمك كنم، اين گونه من از آنان هستم كه در "خيرات" از يكديگر پيشى مى گيرند.
به راستى كدام خير از دوستى و محبّت تو، بالاتر است؟ اين آيه مرا به سوى بهترين "خيرات" كه ولايت توست، فرا مى خواند. اگر ولايت تو را نداشته باشم، خيرات ديگر من هم بى معنا مى شود و خدا آن را قبول نمى كند!
در زيارت جامعه چنين مى خوانم:
إنْ ذُكِرَ الٌخَيْرُ كُنتُم أوّلُهُ و أصلُهُ و فَرعُهُ...
در هر كجا خير و خوبى ذكر شود، تو اصل و فرع آن خوبى هستى! هر كس به سوى خوبى ها برود، در واقع به سوى تو آمده است.
همه خوبى ها با تو آغاز شده است، زيرا خدا نور تو و نور سيزده معصوم ديگر را در آغاز خلقت آفريد، خدا همه خوبى ها را اوّل به شما داد.
تو اصل همه خوبى ها هستى! تو فرع خوبى ها هستى! همه خيرها و زيبايى ها نزد توست، تو جايگاه همه زيبايى ها و خوبى ها مى باشى.
آرى! هر كس به دنبال خوبى ها باشد، سرانجام به تو مى رسد، هر كس گلى از گلستان خوبى ها بچيند، بايد بداند آن گل از بوستان توست.
من فداى تو بشوم! چگونه بتوانم مدح و ثناى تو را بنمايم؟ چگونه خوبى ها و زيبايى هاى تو را بشمارم؟
خوب مى دانم خدا مرا به خاطر تو دوست دارد، خدا مرا به خاطر ولايت تو، عزيز كرد و نعمت ايمان واقعى را به من عطا نمود و مرا از عذاب نجات داد و از گرداب هاى غم رهايى بخشيد!
من فداى تو بشوم! در سايه محبّت تو بود كه من دين راستين را شناختم، به خاطر اين كه من تو را دوست داشتم و ولايت تو را قبول نمودم، خدا مشكلات زندگى ام را برطرف نمود، ولايت و محبّت تو باعث شد تا زندگى من زيبا شود.
با ولايت تو توحيد و خداپرستى، كامل مى شود، بدون ولايت تو، هيچ كس نمى تواند به مقام توحيد دست پيدا كند.
شرط قبولى اعمال بندگان، ولايت توست، اگر كسى ولايت تو را قبول نداشته باشد، خدا هيچ عبادتى را از او قبول نمى كند.