شيخ مفيد در قرن پنجم هجرى زندگى مى كرد، آن زمان از غيبت تو فقط دو قرن گذشته بود، در آن زمان، شيخ مفيد بزرگ ترين دانشمند شيعه بود و در ميان شيعيان جايگاه ويژه اى داشت، تو نامه اى براى او نوشتى و در آن نامه از نكته مهمى سخن گفتى.
در اينجا قسمتى از آن نامه را ذكر مى كنم: "اى شيخ مفيد! اگر شيعيان بر وفاى به عهد و پيمان خود متحّد مى شدند، ظهور من اين قدر به تأخير نمى افتاد و آنان مى توانستند مرا بينند و اين سعادت براى آنان زودتر به دست مى آمد. اى شيخ مفيد! آن چيزى كه شيعيان را از من دور كرده است و باعث طولانى شدن غيبت شده است گناهان و خطاهاى شيعيان است، من هرگز از آنان چنين انتظارى نداشتم".[9]
چه خطا و گناهى بالاتر از اين كه شيعيان تو را از ياد برده اند، عهد و پيمانى كه با تو داشته اند را فراموش كرده اند. ما از ياد تو غافل شده ايم، اين غفلت براى ما عادى شده است، خيلى ها هفته ها مى گذرد و از تو يادى نمى كنند، آنان به غيبت تو، عادت كرده اند و به فكر غم ها و غصه هاى تو نيستند، به سراب دلخوش شده اند.
وقتى من اين نامه تو را با دقّت خواندم به اين نتيجه رسيدم كه بى قرار نبودن براى تو، بىوفايى به توست، دل تنگ نشدن براى تو، عهدشكنى است.
خيلى ها خيال مى كنند كه تو در جايى دور دست زندگى مى كنى، حال آنكه تو در همين جامعه، در ميان ما هستى. به راستى چرا عدّه اى غيبت تو را به معناى "نبودن تو" گرفته اند؟ واى بر مردمى كه تو را از ياد برده اند و به بازى هاى دنياى خود مشغول شده اند، واى بر كسانى كه از خورشيدى همچون تو غفلت نمودند و به نور يك چوب كبريت، دل خوش كرده اند!
واى بر ما كه غفلت از تو، باعث غربت تو شده است و اين غفلت به اندازه اى شده است كه دل تو را به درد آورده است!
دشمنان تو آرزو دارند ما براى تو بى قرار نشويم! وقتى شيعيان تو را فراموش كردند و به تو بىوفايى نمودند، غيبت تو اين قدر طولانى شد.
بيش از هزار سال از اين پيام و نامه تو مى گذرد. در اين سال هاى دراز، هيچ اتحادى براى وفا به آن عهد و پيمان انجام نگرفت، همان عهد و پيمانى كه شيعه با تو بسته است همچنان در غفلت و فراموشى است.
كوتاهى و عدم وفا به آن پيمان، باعث شد كه هم شيعه و هم بشر از بزرگ ترين نعمت محروم شوند و روزگار غيبت تو ادامه پيدا كند و بشر در جهنّم ظلم و بى عدالتى ها بسوزد.
اگر شيعيان به يكباره دلشان از همه جا بريده شود و فقط متوجه تو شوند و از خدا ظهور تو را بخواهند، حتماً خدا به تو اجازه ظهور را مى دهد، اين يك حقيقت است.
ولى افسوس و صد افسوس كه از هر صد نفر، يك نفر هم پيدا نمى شود كه با تمام وجود، براى ظهور تو دعا كند، امروز دل تو از اين غفلت بزرگ، خون است، امروز كسى از تو مظلوم تر نيست!

* * *

از پيمانى كه شيعيان با تو دارند سخن گفتم، پيمانى كه آيه 172 سوره "اعراف" از آن سخن مى گويد. روزى كه خدا از آنان سؤال كرد:
(... أَلَسْتُ بِرَبِّكُمْ قَالُوا بَلَى...).
در اين آيه خدا از روزى سخن مى گويد كه از همه سؤال كرد "آيا من پروردگار شما نيستم؟" آنان همه گفتند: "آرى، ما گواهى مى دهيم كه تو پروردگار ما هستى".
آن روز چه روزى بود؟ در چه زمانى خدا خود را معرّفى كرد و از آنان اعتراف گرفت؟
از امام باقر(عليه السلام) اين سؤال را پرسيدند و آن حضرت چنين پاسخ داد: "خدا فرزندان آدم را از پشت او بيرون آورد، آنان مانند ذرّه هاى كوچكى بودند. خدا در آن روز، خودش را به آنان معرّفى كرد...".[10]
قرآن در اين آيه از "روز ميثاق" يا "عالَم ذَرّ" سخن مى گويد.
عالم ذَرّ، مرحله اى از خلقت است، در آن مرحله، خدا انسان ها را به صورت ذرّه هاى كوچكى آفريد و با آنان سخن گفت، آنان خدا را شناختند و به حق اعتراف كردند.
آن روز، روز ميثاق بزرگ بود، خدا در عالم ذرّ، خودش را به همه معرّفى كرد و از همه گواهى گرفت، در وجود آنان، حسّى درونى را به امانت گذاشت تا آن ها را به سوى يكتاپرستى رهنمون سازد.
در آن روز، خدا از همه پيمان گرفت و پيامبران و جانشينان آنها را هم براى همه مشخّص نمود و آنان را معرفى نمود، سپس از همه خواست تا از آنان، پيروى كنند، آن روز، همه اين پيمان را پذيرفتند.[11]
اين سخن امام باقر(عليه السلام) است: "خدا در عالم ذرّ از شيعيان ما براى ولايت ما پيمان گرفت".[12]
آرى، تو آخرين جانشين پيامبر هستى، اگر چه از ديده ها پنهان هستى ولى مؤمنان واقعى تو را از ياد نمى برند، آنان در "عالم ذّر" پيمان بستند و همواره بر اين پيمان خود وفادار ماندند، آنان كه بر آن پيمان خود ماندند، رستگار شدند.