آيا تا به حال به اين نكته توجّه كرده ايد كه انسان مى تواند با خداوند متعال دست بدهد؟
و به راستى اگر كسى بتواند دست در دست خدا بگذارد، به درياى بى انتهاى رحمت وصل شده است و چقدر بركت و فيض به تمام وجود او سرازير مى گردد.
آيا مى خواهى بدانى كه چگونه مى توان با خدا دست داد؟
امام باقر(عليه السلام) در حديثى مى فرمايد: "هر گاه دو مؤمن همديگر را ملاقات كنند و دست در دست يكديگر بنهند، خداوند با آن كسى كه محبّت بيشترى نسبت به دوست خود دارد، دست مى دهد".[1]
آرى خداوند متعال نگاه مى كند كه كدام يك از اين دو نفر به ديگرى محبّت بيشترى دارد؟ كدام يك با عشق و محبّت بيشترى با دوست خود برخورد مى كند؟
هر كدام از آن ها كه درجه اشتياق و محبّت آن ها بالاتر باشد، خدا با او دست مى دهد.
آرى اگر جامعه ما اين سخن امام باقر(عليه السلام) را مورد توجّه دهد، چقدر جامعه پرنشاطى خواهيم داشت.
همه براى اين كه به دست خدا، دست بدهند، سعى مى كردند در همه ديدارها اين چنين باشند و همديگر را با تمام وجود دوست داشته باشند.
البتّه روشن است كه خداوند دستى مانند دست ما ندارد بلكه مراد از دست خدا، همان رحمت و مهربانى خداست كه مى آيد و تمام وجود تو را در بر مى گيرد.
برخيز به همگان دست محبّت بده، نه دستى كه از روى تعارف و اجبار باشد! بلكه دست دادنى از روى شناخت و براى جذب رحمت الهى.
اگر مى خواهى رحمت و مهربانى خدا را به سمت خود جلب كنى از روى صدق و صفا با همه مهربان باش و به ديدار پدر و مادر و اقوام و دوستان برو و در حالى كه تلاش مى كنى در مسابقه محبّت برنده شوى دست در دست آنان قرار ده تا خدا دستِ محبّت خود را در دست تو قرار دهد.