در مورد اهميّت نماز همين بس كه نماز ستون دين و معراج مؤمن مى باشد و هيچ عملى نزد خداوند به برترى نماز نمى رسد.
و اگر نمازگزار در نماز حضور قلب داشته باشد خداوند با صورت خود به نمازگزار رو مى كند.
امام صادق(عليه السلام) فرمودند: "هر مؤمنى كه با قلب خويش در نماز به خدا رو كند، خداوند نيز روى خود را به سوى او مى كند".[7]
البتّه واضح است كه مراد از "رو كردن خدا" اين است كه خداوند با نهايت توجّه به نماز گزار نظر مى كند به بيان ديگر چطور وقتى ما با شخصى ملاقات مى كنيم اگر بخواهيم نهايت توجّه خود را به او بفهمانيم با تمام صورت به او رو مى كنيم; همين طور هنگامى كه نمازگزار به نماز مى ايستد و با تمام حضور قلب در مقابل او به عبادت او مى پردازد خداوند به اين نماز گزار نهايت توجّه را دارد و در سخنان امامان معصوم(عليهم السلام) از اين توجّه پيدا كردن خداوند به بنده خود، تعبير به "رو كردن" شده است.
حال مى خواهم نكته اى جالب براى شما نقل كنم: امام باقر(عليه السلام) فرمودند: "هنگامى كه دو مؤمن با هم ملاقات مى كنند و با هم دست مى دهند خداوند روى خود را به سوى كسى مى كند كه محبّتش به دوستش بيشتر است".[8]
به بيان ديگر وقتى كه با مؤمنى دست مى دهيد و قلب شما پر از محبّت آن مؤمن است در اين هنگام، خداوند به شما رو مى كند و اين به آن معنى است كه خداوند متعال در اين موقع كمال توجّه را به شما دارد و در آن لحظه در دريايى از محبّت خدا قرار گرفته ايد.
بار ديگر بايد به اين مكتب افتخار كنيم كه براى جلب نهايت توجّه خداوند دو راه براى ما مطرح شده است، يكى حضور قلب در نماز و ديگرى دست دادن با مؤمن!
به بيان ديگر اسلام نمى خواهد در جستجوى معنويّت و كمال در كنجِ عزلت بنشينيم بلكه ما را همان طور كه به سوى نماز راهنمايى مى كند به حضور در متن جامعه هم رهنمون مى كند.
آرى براى اين كه كارى كنيد كه خدا به شما رو كند و از اين فيض بزرگ بهره مند گرديد، كافى است برخيزيد و به ديدار برادر مؤمن خود برويد و دست در دست او بنهيد تا در مركز دايره توجّه خدا قرار گيريد و رحمت الهى را به سوى خود جذب كنيد.