يكى از مهم ترين اعضاى بدن كه مى تواند پيام هاى زيادى را منتقل كند همين دست هاى ما مى باشد و به راستى كه دست انسان يك وسيله بسيار پيچيده و نيرومند است و طبق بررسى هاى به عمل آمده در مدّت عمر ما، انگشتان دست ما به طور متوسط 25 ميليون مرتبه باز و بسته مى شود.
دست انسان مى تواند طيف وسيعى از پيام هاى ارتباطى را منتقل كند و جالب است بدانيد "كانت" كه يكى از فيلسوفان مشهور جهان است دست انسان را قسمت قابل رؤيت مغز ناميده است و همين طور دكتر "برونوسكى" دست را لبه برنده مغز مى داند و به اين جهت است كه دست مى تواند بازتاب دقيقى از افكار و احساسات ما را به طور ناخودآگاه به ديگران منتقل كند.[87]
دست دادن شكل تكامل يافته اى از ارتباطات غير كلامى است كه طى ساليان سال به نمادى جهانى براى ارتباطِ بين انسان ها تبديل شده است.
در زمان هاى دور، بالا نگه داشتن دو دست، دلالت بر همراه نداشتن سلاح بوده است كه بعدها به پيام رسان درود و سلام تبديل شده است.
تمايل به دست دادن، نشانه اى از خوش آمد گويى و پذيرايى مى باشد و به بهترين نحو محبّت و صميميّت را به طرف مقابل منتقل مى كند.
براى همين است كه در دستورات اسلام اين قدر به دست دادن تأكيد شده است، چون وقتى ما فردى را دوست داريم و به او علاقه داريم، اگر بخواهيم اين دوستى و محبّت را در قالب كلام منتقل كنيم، نياز به وقت زيادى داريم، امّا همين دستِ ما مى تواند در مدّت كمى، دريايى از احساس و محبّت را به ديگرى منتقل كند.
البتّه همين دست ما مى تواند بى تفاوتى ما را نيز به مخاطب منتقل كند. اگر تو با فردى دست بدهى و صدها بار با زبان بگويى كه او را دوست دارى، ولى دست دادن تو بى رمق و خالى از احساس باشد، مغز طرف مقابل، پيام دست تو را قبول مى كند. زيرا هرگاه بين پيام زبان ما و پيام دست ما اختلاف باشد، مغز پيام دست را قبول مى كند، آرى، دست هرگز در انتقال پيام نمى تواند دروغ بگويد!
و اين نكته مهمّى است كه بايد همواره يك هماهنگى كامل بين احساسى كه شما با دست دادن، به ديگران منتقل مى كنيد و بين تصويرى كه مى خواهيد در ذهن مخاطب ايجاد كنيد وجود داشته باشد.