خدا در قرآن، پيامبر را به عنوان يك الگوى كامل براى مسلمانان معرّفى مى كند. اگر ما كردار و رفتار آن حضرت را سرمشق خود قرار دهيم پله هاى سعادت را طى مى كنيم و هماىِ خوشبختى را در آغوش مى كشيم.
در اينجا چند نمونه از دست دادن پيامبر را نقل مى كنيم:
1 - قبلاً اشاره كرديم كه پيامبر انگشتان خود را موقع دست دادن باز مى كرد و در ميان انگشتان طرف مقابل قرار مى داد و دست او را از روى مهربانى مى فشرد.[40]
2 - پيامبر گاهى اوقات با دو دست مبارك خود دست مى داد به اين معنى كه دست طرف مقابل را ميان دو كف دست خود قرار مى داد.[41]
3 - پيامبر هميشه موقع دست دادن آنقدر دست خود را در دست طرف نگه مى داشت تا طرف مقابل دست خودش را از دست پيامبر جدا مى كرد.[42]
4 ـ پيامبر همواره سلام كردن را بر دست دادن مقدّم مى كرد.[43]
موارد زير در مجموعه سخنان پيامبر و امامان معصوم(عليهم السلام) در هنگام دست دادن مورد تأكيد و سفارش قرار گرفته است:
1 - خنده بر لب هنگام دست دادن.[44]
2 - حمد و ستايش خداوند بر زبان جارى كردن و استغفار از گناه و معصيت.[45]
3 - بر محمّد و آل محمّد صلوات فرستادن.[46]
4 - در آغوش گرفتن همديگر.[47]
5 - داشتن چهره با نشاط و بشّاش.[48]
اگر همه ما در دست دادن مراعات اين نكته هاى زيبا را بكنيم چقدر زندگى ما رنگ معنويّت و صميميّت به خود مى گيرد، اگر هر وقت بخواهيم دست بدهيم صلوات بر پيامبر و آل او بفرستيم چقدر به رحمت الهى نزديك شده ايم و هم چنين اگر ما هنگام دست دادن حمد و ستايش خدا بكنيم به طور نا خودآگاه به ياد نعمت هايى كه خدا به ما داده است مى افتيم و ذهن خود را به دارايى ها و داشته هاى خود متمركز مى كنيم ديگر اين قدر به نداشته ها فكر نمى كنيم.
به هر حال ما بايد متوجّه باشيم كه آداب سنّت دست دادن را مراعات كنيم تا بتوانيم صميميّت خود را به طرف مقابل منتقل كنيم.
حتماً براى شما پيش آمده است كه با يك نفر دست داده ايد و او دست خود را جلو آورده است و با شما دست داده است در حالى كه دسته كليد و يا خودكار در دستش بوده است!
آرى نمى داند كه اين كار او يك معنى را به ذهن طرف مقابل او منتقل مى كند كه اى رفيق اين دسته كليد از تو برايم بيشتر ارزش دارد!
پس مواظب باشيم اگر دست مى دهيم كاملاً محترمانه باشد، دست خود را از كليد، خودكار و... خالى كنيم تا پيام محبّت را به دوست خود بدهيم; نه اين كه پيام بى تفاوتى و بى احترامى را به ديگران مخابره كنيم.
يادم نمى رود كه روزى يكى از دوستانم را در خيابان ديدم، او از خريد برمى گشت و در دست هاى او پاكت هاى مختلف بود، من كه مدّت زيادى بود او را نديده بودم، با يك دنيا صفا و محبّت نزديك او رفتم.
البتّه من نمى خواستم مزاحم او شوم ولى خود او در حالى كه پاكت هاى ميوه را در دست داشت، دست خود را جلو آورد و من هم از روى ناچارى با مچ او دست دادم و ما مدّتى كنار پياده رو مشغول صحبت شديم; دوست من بعد از دو دقيقه حرف زدن، پاكت ها را زمين گذاشت و به سخنان خود ادامه داد.
اينجا بود كه من به او گفتم: كاش اين پاكت ها را همان اوّل ديدارمان زمين مى گذاشتى و درست و حسابى با من دست مى دادى تا من گرماى دست هاى تو را حس مى كردم و ما از اين همه ثواب دست دادن محروم نمى گشتيم.