چقدر زيبا بود اگر ما عادت داشتيم هر موقع با كودكان و فرزندان خود روبرو مى شويم با آنان دست بدهيم، مثلاً اوّل صبح كه اين گل هاى زيباى زندگى ما از خواب بيدار مى شدند، با آنان دست مى داديم و آنان را در آغوش مى گرفتيم.
آيا مى دانيد كه اين كار چقدر در سلامت روانى كودك تأثير دارد؟ آيا از ميزان ارتباط موفقيّت جوانان و اين كه در كودكى چقدر مورد توجّه قرار گرفته اند، آگاهى داريد؟
دكتر "سيدنى سيمون" مى گويد: "گرسنگى شديدى در اعماق وجود ما نهفته است كه هيچ غذايى قادر نيست اين گرسنگى را رفع كند، اين گرسنگى همان نياز به نوازش و احساس است و به بيان ديگر گرسنگى پوست بدن".[92]
دكتر "گرى اسمايلى" مى گويد: "پوست بزرگ ترين عضو بدن است و از درون، نياز دارد كه لمس شود".[93]
اين نياز به لمس شدن، نه فقط در كودكان، بلكه در وجود همه انسان ها تا پايان عمر وجود دارد و اگر اين نياز ارضا نشود، انسان نمى تواند شخصيّت سالمى داشته باشد.
با خواندن اين مطالب مى فهميم كه چرا اسلام، چهارده قرن پيش، اين قدر به دست دادن تأكيد مى كند و ثواب آن را مانند جهاد در راه خدا مى داند و همواره مى كوشد تا مسلمانان تا جايى كه مى توانند با يكديگر دست بدهند.
بياييد از هر بهانه اى استفاده كنيم تا دست پدر و مادر خويش را با مهربانى بفشاريم چرا كه ما به اندازه يك دنيا مديون همين دست هاى مهربان آنان هستيم.
پس بياييد محبّت خويش را از دست هاى آنان دريغ نكنيم. اگر در روز بزرگداشت مادر، قيمتى ترين هديه ها را براى مادر خود خريدارى كنى و به ديدار او بروى، امّا دست او را نگيرى، بدان كه قلب مادر را در حسرت گذاشته اى! مادر مى خواهد تا عشق و محبّت تو را از دست هاى گرم تو احساس كند نه با هديه اى كه تو براى او خريده اى.
به راستى آيا تا به حال، فرزندِ خويش را با فشردن دست او سيراب از عشق نموده اى؟ چرا ما سنّت دست دادن را براى غريبه ها گذاشته ايم و گل هاى زندگى خويش را از آن محروم كرده ايم.
پس بياييم از اين به بعد با خود عهد كنيم:
چون با پدر و مادر خويش روبرو شديم با آنان دست بدهيم تا آنان از دست دادن ما بفهمند كه چقدر براى ما عزيز هستند و ما چقدر از بودنشان خوشحاليم!
وقتى با شريك زندگى و همسر مهربانمان روبرو مى شويم اجازه دهيم تمام آن محبّتى كه در دل نسبت به او داريم در دست هايمان جلوه كند و دست او را در دست گيريم.
هنگامى كه به سوى فرزندانمان مى رويم، دست در دست آن ها بگذاريم تا حس كنند كه ما آن ها را حمايت مى كنيم و دوستشان داريم.
بگذاريم اين دستِ بى زبان، هزاران هزار كلام را در سكوتى عميق در گوش دل آنها بخواند كه پسرم! دخترم! دوستت دارم!
بياييد دست دادن گره اى را عادت زندگى خود كنيم تا صميميّت را به همه ارزانى داريم و دل همه را از تابش محبّت قلب خويش بهره مند سازيم.
پس بياييد همه با هم همين كار كوچك دست دادن را با عشقى بس بزرگ انجام دهيم تا همواره بوى خوش صميميّت و عشق را در همه زندگيمان احساس كنيم.
بياييد با دست دادن به اوج آسمان هابرويم و رحمت بى انتهاى خدا را به سمت خود جلب كنيم و با دست دادن كارى كنيم كه او به ما افتخار كند و فوج فوج گناهانمان را ببخشد.
و به راستى همين دست دادن، همچون پله اى است كه ما را به ملكوت دل مى برد، زيرا كه اگر دلى را شادى و نشاط بخشيديم، كارى كرده ايم.
بياييد با دست دادن به يكديگر درهاى عشق و محبّت را بگشاييم كه با اين كار، درهاى رحمت الهى را به سوى خود باز نموده ايم.