آيا مى دانيد ثواب آنان كه در راه خدا جهاد مى كنند چيست؟ آيا شنيده ايد ثواب هر روزى كه انسان جهاد مى كند از 40 سال عبادت بيشتر است.
در احاديث ديگر آمده است كه درهاى آسمان براى جهاد كنندگان باز مى شود و در روز قيامت يكى از درهاى بهشت مخصوص آن ها مى باشد.[13]
خوب اين همه ثواب و مقام و عظمت براى جهاد كنندگان است، امّا شايد از خودتان سؤال كرده باشيد در زمانى كه جنگ و جهادى نيست آيا مى توان كارى كرد تا ثواب جهادكنندگان را داشته باشيم.
براى پاسخ بايد گوش جان بسپاريم به سخن امام صادق(عليه السلام) كه فرمود: "ثواب دست دادن شما با يكديگر مثل ثواب جهاد كنندگان است".[14]
و به راستى بايد به اين مكتب بنازيم كه چگونه مردم را تشويق مى كند تا به يكديگر محبّت كنند و اين كار را با پاداش اهل جهاد برابر مى داند.
روشن است كه جهاد كنندگان از مرزهاى كشور اسلامى محافظت مى كنند و مانع مى شوند تا دشمنان بر مال و ناموس مسلمانان تسلّط پيدا كنند، پس بايد در دست دادن مؤمنان با يكديگر نكته مهمّى نهفته باشد كه امام صادق(عليه السلام) ثواب آن را با ثواب جهاد كنندگان مقايسه مى كند.
و با كمى دقّت متوجّه مى شويم كه دست دادن با مردم در واقع از پيشروى لشكر بى تفاوتى در جامعه جلوگيرى مى كند!
آرى اگر افراد جامعه اى به بيمارى بى تفاوتى مبتلا شوند در آن جامعه ديگر نشاط و شادمانى به چشم نخواهد خورد.
امام صادق(عليه السلام) با اين كلام خود به اين نكته اشاره مى كند كه همين دست دادن اگر از روى عشق و صفا باشد يك نوع مجاهده است، زيرا شما با همين دست خالى به جنگ نا اميدى و بى تفاوتى رفته ايد.
آرى، تو با اين دست دادن از مرزِ دوستى و صفا محافظت مى كنى، همان طور كه جهادكنندگان از مرزهاى كشور محافظت مى كنند. شما از حريم عشق و محبّت حمايت مى كنى تا در سرتاسر جامعه محبّت جوانه بزند، رشد كند و ثمر بدهد!
اگر جهاد كنندگان مانع حمله دشمن به جان و مال و ناموس مردم مى شوند تو هم مانع حمله دشمن به نشاط جامعه (كه همان بى تفاوتى است) مى شويد و تلاش مى كنى تا روح و روان مردم سالم بماند و با دست هاى خود با بى تفاوتى مى جنگيد تا همه مردم، شاهد گرماى خورشيد محبّتت باشند كه در افق سبز دست شما طلوع مى كند.