خدا روح انسان را ابتدا در عالم مَلَكوت آفريد، سپس آن را به اين دنياىِ خاكى آورد. عالم ملكوت بسيار بالاتر و برتر از اين دنياى خاكى است، اين دنياى خاكى پست ترين جايگاه است، "اسفل السافلين" است.
براستى چرا خدا روح انسان را در اين جسم مادى قرار داد؟ چرا انسان را به اين دنياى خاكى آورد؟
خدا روح انسان را در ملكوت آفريد، روح در آنجا قدرتى عجيب و استعدادى شگرف داشت، خدا مى دانست اگر روح انسان در ملكوت بماند، دچار غرور مى گردد و اين غرور سبب مى شود تا او از كمال و سعادت فاصله بگيرند.
در عالم مَلَكوت، هيچ محدوديّتى وجود نداشت، هرچه روح انسان مى خواست براى او آماده بود. آن دنيا، دنياىِ برتر بود و زمينه سختى ها و بلاها در آنجا وجود نداشت.
خدا انسان را به اين دنياىِ مادى آورد تا با محدوديّت ها و مشكلات روبه رو شود و به درجه پختگى برسد.
انسان در اين دنيا به گرسنگى، تشنگى، فقر و بيمارى مبتلا مى شود و اين سختى ها، درمان غرور روح انسان است.
انسانى كه در دنياى ملكوت، پادشاهى مى كرد، در اين دنيا براى سير كردن شكم خويش، بايد كار كند و زحمت بكشد و همه اين ها باعث مى شود غرور او درمان گردد. اين گونه بود كه روح انسان اسير اين دنياى خاكى شد !
اين برنامه اى است كه خدا براى سعادت روح انسان قرار داده و اين راز بزرگ زندگى دنيا است.
انسان براى راحتى و آسايش به اين دنيا نيامده، بلكه آمده است تا دردِ او درمان شود و بار ديگر به ملكوت بازگردد.[1]

* * *

اكنون دانستم كه روح من از جنس ملكوت است و درد جدايى از عالم ملكوت در وجود من است، من از اصل خويش دور افتاده ام. دل من از همه اين دنياى خاكى بالاتر و بزرگ تر است، من اينجايى نيستم، وقتى آسمانى بشوم، آرام مى شوم.
كسانى كه فكر مى كنند با ليلى هاى اين دنيا مى توانند به آرامش برسند در اشتباه هستند. آنان عاقبت به بن بست مى رسند.
دنيا براى دل انسان همچون قفسى است كه بايد از آن رها شود و به ملكوت بپيوندد; پس دنيا جاى محدودى است و هرگاه انسان يك چيز محدود را هدف خود قرار دهد، به رنج و زحمت مى افتد.