ارزش يك انسان به چيست؟ به داشته ها يا به اعمالش؟ ارزش انسان به ثروت و دارايى اش است يا كارهايى كه انجام داده است؟ اگر من ارزش خود را به "ثروت" بدانم، دنياپرست مى شوم و در جستوجوى ثروت بيشتر مى دوم و هرگز سير نمى شوم. ثروت همانند آب درياست كه وقتى تشنه اى از آن بنوشد، تشنه تر مى شود. وقتى كسى را مى بينم كه ثروتش بيشتر از من است، آتش حسرت بر دلم مى نشيند.
اگر ارزش خود را به "كارها" بدانم، خودپرست مى شوم، به كارهاى خود مى نازم، با ديگران مسابقه مى گذارم، ريا وجود مرا فرامى گيرد، وقتى كسى را مى بينم كه از من موفّق تر بوده و كارهاى زيادترى انجام داده است، حسرت مى خورم و نااميد مى شوم. مى خواهم بدانم خدا ارزش انسان را در چه مى داند؟ ثروت انسان يا عمل او؟
هيچ كدام. خدا به تلاش انسان ارزش مى دهد، ملاك ارزشمندى هركس، تلاش اوست. خدا با حكمت خود، به بندگانش نعمت عطا كرده است و به تلاش بندگانش نگاه مى كند، ميزان نعمت و بهره بردارى از آن نعمت را حساب مى كند و به آن پاداش مى دهد. او نسبت ميان نعمت و بازدهى آن را در نظر مى گيرد.
وقتى من اين را بدانم، ديگر به ثروت بيشتر و نعمت بيشتر اهميّت نمى دهم، مى دانم كه خدا از روى عدالت حكم مى كند، او مى داند به من چقدر نعمت داده است، نسبت ميان نعمت ها و اعمال مرا مى سنجد.
وقتى مى خواهند در جايى مسجدى بسازند، فقيرى يك آجر مى آورد و سرمايه دارى كُل مسجد را مى سازد، خدا حساب مى كند، شايد تلاش آن فقير از تلاش آن سرمايه دار بيشتر باشد! آن سرمايه دار چه كرده است؟ او يك درصد درآمد امروز خود را صرف ساختن مسجد كرده، امّا آن فقير با ده درصد درآمد امروز خود يك آجر خريده و براى ساختن مسجد آورده. خدا به ثروت و كار انسان ها ارزش نمى دهد، او به تلاش انسان ها ارزش مى دهد.
اينجاست كه ارزش آن فقير نزد خدا از ارزش آن سرمايه دار بيشتر مى شود. روز قيامت كه مى شود خدا به آن فقير ده برابر آن سرمايه دار ارزش مى دهد.
اگر من اين مطلب را بدانم دچار حسرت و يأس نمى شوم و با توجّه به داشته ها و نعمت هايى كه دارم كار خير انجام مى دهم، در زندگى دل شاد مى شوم، مى دانم به اندازه سرمايه و استعدادى كه خدا به من داده است، پاداش مى گيرم و اگر اين سرمايه را هم هدر بدهم، بازخواست مى شوم.