آجر چيست و چگونه توليد مى شود؟ آجر همان خاك است; خاكى كه به راحتى با دست جابه جا مى شود. وقتى از خاك، گِل درست مى كنند، آن را قالب مى گيرند، گل به شكل آجر درمى آيد، سپس آن را در كوره آتش قرار مى دهند، آتش به آجر استحكام مى بخشد و هر چه آجر بيشتر در كوره بماند، محكم تر مى شود.
خدا جسم آدم را از خاك آفريد و سپس او را به اين دنيا آورد. اين دنيا براى انسان همانند كوره آتش براى آجر است; در حقيقت، مشكلات به انسان استحكام مى بخشند.
بلا و سختى ها باعث مى شوند انسان قيمت پيدا كند. روح انسان فقط در كوره بلا مى تواند از ضعف ها و كاستى هاى خود آگاه شود و به اصلاح آن ها بپردازد.
بلا سبب مى شود انسان از دنيا دل بكند و بيشتر به ياد خدا باشد و به درگاه او رو بياورد و آسمانى شود. اگر بلا نباشد، دل انسان براى هميشه اسير دنيا مى شود و اين از ارزش انسان نمى كاهد.
اگر من خودم را به خوبى نشناسم و به رسالت خودم ايمان نياورم، نمى توانم خدا را به مهربانى بشناسم. وقتى من خود را اين گونه بشناسم كه آمده ام در دنيا عيش و نوش كنم، با ديدن بلاها و سختى ها سخن به اعتراض بلند مى كنم، خشم از خدا در دلم جاى مى گيرد و ايمان خود را از دست مى دهم; امّا اگر خود را موجودى ناقص بدانم كه آمده ام كامل شوم و به اختيار خود از نقص ها و عيب ها جدا گردم، سختى ها و بلاها را نشانه مهربانى خدا مى يابم.
مهم اين است كه من چگونه به دنيا نگاه مى كنم. دنيا را چراگاه مى دانم يا كوره آتش! من از ملكوت آمده ام تا درس خود را فراگيرم و بار ديگر به ملكوت بازگردم.

* * *

وقتى قرار است خانواده اى به مهمانى باشكوهى بروند، مادر تصميم مى گيرد كودكش را به حمام ببرد، كودك از حمام هراس دارد، او گريه مى كند و از دست مادر ناراحت مى شود. او خيال مى كند به حمام مى رود تا بازى كند، درحالى كه حمام براى اين است كه بدن او پاك شود و براى مهمانى آماده گردد.
آدمى به اين دنيا آمده است تا عيب ها و نقص هايش برطرف شود و اين سختى ها وسيله پاك شدن اوست. او مهمانى بزرگى در پيش دارد، مهمانى قرب خدا در بهشت جاودان. پس بايد چركى هايى از جمله غرور، بخل و حسد را از خود پاك كند تا به سوى بهشت پرواز نمايد.