خدا وعده داده است بندگان خوبش را يارى كند، من اين سخن را باور دارم و منتظرم مرا يارى كند. راه او را انتخاب مى كنم و براى رسيدن يارى اش، بى قرارى مى كنم!
مدّتى مى گذرد; امّا از يارى خدا خبرى نمى شود، هرچه صبر مى كنم، خبرى نمى شود، كم كم با خود مى گويم: "چرا خدا كارى نمى كند؟" نااميدى سراغم مى آيد، نمى دانم اشكال در چيست و چرا خدا مرا يارى نمى كند.
وقتى خوب فكر مى كنم، مى بينم اشكال در خود من است، من بر سر قرار نمانده ام!
يارى خدا وقتى فرامى رسد كه من بر سر قرارى كه با خدا گذاشته ام، حاضر شوم.
چه قرارى؟ دوست دارم بدانم شرط يارى خدا چيست و من چه شرطى را مراعات نكرده ام.

* * *

رشد و كمال گندم در اين است كه جوانه بزند و سبز شود و از يك دانه گندم، ده ها گندم توليد شود.
يك دانه گندم چه زمانى يارى مى شود؟
گندم بايد زير خاك برود، تاريكى و فشار را تحمّل كند، طلب روييدن در او بهوجود آيد، جوانه بزند، از آن مقدار نيرو كه در خودش دارد، بهره ببرد، رشد كند و سر از خاك بيرون آورد، آن وقت است كه باران، خورشيد و خاك به يارى او مى آيند، كشاورز نيز كمكش مى كند تا به آفت مبتلا نشود.
اگر دانه گندم حركت نكند و طلب روييدن نداشته باشد، هرگز نمى تواند از باد و خاك و باران بهره ببرد. او بايد جوانه بزند و در حقيقت بر سر قرار حاضر شود تا از سوى خورشيد و باران يارى شود.

* * *

خدا نورِ فطرت و عقل را در وجودم قرار داده است، بايد حركت كنم و از آنچه خدا به من داده است، بهره بگيرم، آن وقت است كه بر سر قرار حاضر شده ام و يارى خدا به من مى رسد. اگر من اين مرحله را طى نكنم، اگر "طلب"، كه همان خواستن واقعى است در من جوانه نزند، قابليّت يارى خدا را ندارم.
خداوند همه را يارى مى كند همان گونه كه خورشيد براى همه دانه هاى گندم هست; امّا آن دانه اى كه جوانه نزند، نمى تواند از آن بهره ببرد. يارى خدا هميشه هست، امّا من بايد آمادگى دريافت آن را در خود فراهم آورم!
من نبايد از سياهى ها و ظلمت ها بترسم; چراكه سياهى و ظلمت، زمينه ظهور نور است. من بايد در دل تاريكى ها، جوانه بزنم و سرتا پاى وجودم، خواستن شود، آن وقت است كه يارى خدا فرامى رسد.