من به خلوت و سكوت نياز دارم; امّا جامعه مرا به سمت خود فرامى خواند، دوستانم مرا صدا مى زنند كه در خود فرونرو! به ما بپيوند و با ما باش تا جامعه را اصلاح كنيم.
اگر من بدون فكر به آنان بپيوندم، نتيجه چه مى شود؟ من از درون پوك مى شوم و به بن بست مى رسم، من نردبانى براى موفّقيت ديگران مى شوم; امّا خودم تباه مى گردم; چراكه از فكر و انديشه فاصله گرفته ام.
عدّه اى دوست دارند من بيشتر بشنوم و كمتر بپرسم، آنان مى خواهند من فقط گوش باشم نه مغز! من مى ترسم بازيچه دست آنان بشوم. وقتى من فكرى از خود ندارم به راحتى سخن ديگران را مى پذيرم.

* * *

از جايى عبور مى كردم، چند نفر داشتند باعجله، آجرها را بالا مى انداختند و ساختمانى را مى ساختند، به آنان گفتم: چه مى سازيد؟ گفتند: نمى دانيم.
گفتم: آيا نقشه اى داريد؟ گفتند: نه! گفتم: پس چه مى كنيد؟ چرا اينجا ديوار مى سازيد؟ گفتند: "مگر نشنيده اى كه مى گويند: حركت كن، خودِ راه به تو مى گويد چه بايد كرد، ما شروع به ساختن كرده ايم، به زودى خواهيم فهميد كه چه مى سازيم."
چرا آنان اين مسير را رفته بودند: "عمل، طرح، هدف"؟! اين راه خطايى است. كسى كه اهل فكر است اين مسير را مى رود: "اوّل: هدف، دوم: طرح، سوم: عمل".
من بايد هدف داشته باشم، بعد از آن طرح و نقشه اى آماده كنم و سپس كار خود را آغاز نمايم.
وقتى من بدون فكر و انديشه، كارى را آغاز كنم، اين كار من براى ديگران خوب است، شايد عمل من، بهشت را هم بسازد; امّا اين بهشت براى ديگران است، نه براى من! وقتى من چشم خود را مى بندم و دنبال ديگران مى روم به خودم خيانت كرده ام.
چرا ديگرانى كه همانند من هستند بايد براى من تصميم بگيرند و به جاىِ من، فكر كنند؟ چرا من بايد تصميم آنان را عملى كنم؟ مگر مغزِ من در سر آنان است كه آنان براى من، تصميم مى گيرند؟
اين كار آسانى است كه ديگران برايم تصميم بگيرند و من دنبال آنان بروم; امّا من با اين كار، خودم را از دست مى دهم و استعدادهاى خود را تباه مى كنم و با خود بيگانه مى شوم. يك عمر كار و تلاش مى كنم و در آخر، مى فهمم كه با خود بيگانه ام.
خدا به من قدرت فكر و انديشه داده است. من بايد قبل از هرچيز به خلوت بروم و فكر كنم. آنانى كه مى خواهند از من فقط يك گوش بسازند و به جاى من فكر كنند، مرا با خود بيگانه مى كنند و در نتيجه، من از درون، پوك مى شوم.
وقتى من از درون، پوك شدم، به راحتى هر سخنى را مى شنوم و از آن اطاعت مى كنم. وقتى من از فكر ديگران پر شوم، به راحتى به دام آنان مى افتم، كسى كه از درون پوك شده است، نياز دارد از ديگرانى كه همانند او هستند، سؤال كند و راه را از آنان بپرسد.

* * *

به درخت نگاه مى كنم، درخت در زمستان آرام است، گويا به خلوت پناه برده است و ريشه مى دواند. وقتى فصل بهار فرامى رسد، جوانه مى زند و شكوفه مى دهد.
ميوه دادن درخت به اين دليل است كه درخت در سكوت زمستان ريشه دوانده و از درون پر شده و براى همين است كه استوار باقى مى ماند; امّا بوته اى كه ريشه ندارد، با بادى از جا كنده مى شود و پاييز كه فرامى رسد، نابود مى گردد.
وقتى من به خلوت بروم، ريشه مى دوانم و از درون پر مى شوم و مى توانم استوار بمانم.

* * *

اگر من از درون پر نشوم، هميشه نياز دارم كسى به من نيرو بدهد و وقتى كسى پشتيبانم نباشد، مى افتم.
روزى براى ديدن سرو بزرگى رفتم كه در پنجاه كيلومترى شهر من بود، درختى باشكوه كه به اوج آسمان رفته بود. كنار آن درخت كه بودم، سنگى برداشتم و با قدرت آن را به سوى آسمان پرتاب كردم. سنگ بالا و بالا رفت، به اندازه آن درخت و اوج گرفت; امّا سقوط كرد.
آرى! سنگ تا آنجا بالا رفت كه پشت سرش، نيرو بود، وقتى اين نيرو تمام شد، سقوط كرد.
آنجا بود كه من به فكر فرورفتم، آيا حركت من، حركت سنگ است يا حركت درخت؟
سنگ از درون به حركت نرسيده است، از بيرون به او نيرو وارد مى كردم، تا زمانى كه نيرو بود، به جلو مى رفت; ولى باسرعت سقوط كرد; درحالى كه درخت ابتدا ريشه دواند، در سكوت و خلوت رشد كرد و سپس به سوى آسمان حركت نمود، سال ها است كه اين درخت، استوار ايستاده و هر رهگذرى را به سوى خود فرامى خواند. من هم بايد مثل درخت باشم، از درون بجوشم و خودم حركت كنم، اين گونه است كه بزرگ مى شوم و مى توانم براى خود و جامعه مفيد باشم.
درخت اين جاودانگى و ايستادگى را از كجا به دست آورده است؟ معلوم است از ريشه دواندن در سكوت و خلوت.