وقتى من به خانه و ماشين خود بيش از خودم فكر مى كنم، معلوم است كه خود را گم مى كنم. وقتى من فرصتى را براى فكر كردن قرار نمى دهم، دچار روزمرگى مى شوم و از بين مى روم; روح من همچون آب مرداب، تباه مى شود و نشاط درونى من نابود مى گردد.
من قبل از هرچيز بايد به فكر رو بياورم، بايد به سكوت و خلوت پناه ببرم، تا خلوت نداشته باشم، نمى توانم فكر كنم.
اين چه دردى است كه غوغاى درون خود را نمى توانم تحمّل كنم و از خود فرار مى كنم، هر روز زندگى خود را تغيير مى دهم و به تنوّع پناه مى برم تا از خودم فرار كنم، من بايد فكر كنم و به راهى كه در پيش دارم بينديشم.
من عاشق آفريده شده ام، پس لازم نيست در خود، عشقى بيافرينم يا حركتى ايجاد كنم. از صبح تا شب دنبال معشوقى هستم.
عشق هميشه هست، آنچه جابه جا مى شود، معشوق هاى من است. از فاصله تولّد تا مرگ، هميشه عاشق هستم، گاه عاشق نان، گاه عاشق يك توپ، گاه عاشق ثروت...
من بايد فكر كنم به چه عشق مىورزم، آيا معشوق من، بزرگ تر از من است يا نه؟
كافى است معشوق ها و محبوب ها را با هم مقايسه كنم، آن وقت است كه راه را مى يابم و حقيقت را مى فهمم.

* * *

ديروز براى هيچ ها مى سوختم، امروز مى توانم به حق رو بياورم و براى او بسوزم. من كه ديروز براى دنيا، صبح تا شب تلاش مى كردم، امروز مى توانم خودم را پيدا كنم و به آن جا برسم كه ديگر تمام دنيا هم مرا به راه نيندازد و مرا به حركت واندارد. وقتى من بدانم دنيا، نابودشدنى است، ديگر به چيزى دل مى بندم كه هرگز نابود نمى شود.
وقتى مى بينم ديگران براى هيچ ها، عمرشان را گذاشته اند و تلاش ها كرده اند، پس چرا من براى معشوقى كه هستى را آفريده است، تلاش نكنم؟! خداوند سرمايه هاى زيادى به من عطا كرده است، چرا من بايد اين سرمايه ها را براى رسيدن به دنياىِ فانى، صرف كنم؟ او اين سرمايه ها را به من داد تا من ماندگار شوم; حركت كنم و به اوج برسم.
وقتى اين گونه فكر كنم، تولّدى ديگر مى يابم، عشق به خدا در قلب من زنده مى شود، از بند عشق هاى دنيايى آزاد مى شوم، مى فهمم هر آنچه رنگ دنيا دارد، هيچ است و نابود مى شود و من به شناختى برتر دست مى يابم; زيرا بين معشوق ها مقايسه كرده ام. من از عشق هاى كوچك به عشقى بزرگ رسيده ام و اين همان ايمان واقعى است. من به سوى خداى خويش حركت مى كنم تا از نابودى، رهايى يابم.