وقتى من به آگاهى و شناخت رسيدم، مى توانم براى اصلاح جامعه قدم بردارم; امّا گاه با ديدن تاريكى ها، دچار نااميدى مى شوم. درست وقتى جامعه به حركت من نياز دارد، يأس مانع مى شود تا من گام بردارم، آن وقت است كه به انديشه اى نياز دارم كه مرا يارى كند تا برخيزم و حركت خود را آغاز نمايم.
من بايد زندگى پيامبر اسلام(صلى الله عليه وآله) را بررسى كنم. پيامبر(صلى الله عليه وآله) در اوج سياهى ها به پاخاست و اصلاح جامعه را آغاز كرد.
نكته مهم اين است: اگر جامعه آن روزگار، سالم بود ديگر نيازى به پيامبر نبود.
تاريكى ها، خرافات و نادانى ها، موضوع كار پيامبر بود، نه مانع كار او.
بيمارى براى يك بيمار، مشكل و سخت است، امّا همين بيمارى موضوع كار پزشك است.
وقتى بيمارى را نزد پزشك مى برم، پزشك به من نمى گويد: "چرا بيمار را نزد من آورده اى؟" بلكه از بيمار استقبال مى كند و مى كوشد ريشه بيمارى را پيدا كند و بيمار را درمان نمايد.
يك پزشك از بيمار فرار نمى كند!
پس چرا وقتى من جهل و نادانى را در جامعه خود مى بينم، نااميد مى شوم و مى خواهم فرار كنم؟
من بايد بمانم و ريشه اين بدبختى ها را بيابم و آن را از بين ببرم.

* * *

براستى مشكل جامعه در چيست؟ درست است كه باطل به ما هجوم آورده، اين چيز عجيبى نيست. باطل كارش اين است كه با حق دشمنى كند، سؤال اين است كه چرا ما با ديدن تلاش دشمن، نااميد مى شويم و خيال مى كنيم ديگر راه حق، طرفدارى ندارد؟
مشكل ما تلاش هاى دشمن نيست، مشكل ما اين است كه به سكون و جمود رسيده و متوقّف شده ايم! براى كسى كه در راه حق است و فكرى باز دارد، هرگز تلاش دشمن او را نااميد نمى كند.
وقتى او تلاش باطل را مى بيند، انگيزه اش قوى تر مى شود و راه مبارزه با باطل را با جديّت بيشتر ادامه مى دهد.