وقتى مى خواهم دعا كنم بايد تمركز و توجّه داشته باشم و با تمام وجودم دعا كنم، اگر فقط با زبان دعا كنم، اين دعا شور و نورى ندارد و اثرى هم ندارد. من بايد از گناهان خود توبه كنم و از خدا بخواهم مرا ببخشد; اين مهم ترين چيزى است كه من بايد از خدا بخواهم.
شايد بگويم وقتى من همه واجبات خود را انجام داده ام و از گناهان دورى مى كنم، ديگر گناهى ندارم كه از آن توبه كنم; امّا بايد به اين بينش برسم كه وقتى به خود ضرر زده و به خسران رسيده ام، گناه كرده ام.
وقتى ارزش من از همه هستى بالاتر بود، ولى من براى اين دنياى فانى، سوختم و همه آرزوى من اين دنيا شد، به خود ضرر زده و سرمايه ام را نابود كرده ام. وقتى قلب من از عشق به دنيا پر شده است و شوق پرواز ندارم، خسران كرده ام.
وقتى بدانم هرچه غير از خدا مرا حركت داده، خسران من بوده است، بايد با شرمسارى به درگاه خدا بروم و از او بخواهم غفلت هاى مرا ببخشد.
وقتى من ضعف و عجر خويش را درك كرده ام، آن وقت با تمام وجود به درگاه خدا مى روم. اگر در دل من غرور و تكبّر جاى داشته باشد، هرگز نمى توانم از دعا بهره ببرم. بايد جايگاه خود را بشناسم و بدانم كه سراسر نياز و فقر هستم.

* * *

وقتى من در مسير بندگى حركت كردم و شتاب برداشتم، آن وقت يك لغزش كوچك، خطايى بزرگ به حساب مى آيد، پس من بايد از اين خطاها، توبه كنم و از خدا بخواهم مرا ببخشد.
وقتى پشت فرمان ماشين مى نشينم و هنوز ماشين حركت نكرده است، هر چقدر فرمان ماشين را به اين طرف و آن طرف بچرخانم، هيچ خطرى پيش نمى آيد، حتى وقتى ماشين شتاب نگرفته است، باز هم حركت فرمان، زياد خطرناك نيست، امّا وقتى ماشين سرعت گرفت، يك ثانيه اگر فرمان انحراف پيدا كند، خطر مرا تهديد مى كند. اگر كسى با سرعت نور حركت كند، يك دهم ثانيه انحراف، سى هزار كيلومتر انحراف است!
كسى كه در مسير كمال قرار گرفته است و مى خواهد به اوج بندگى برسد، چيزهايى براى او خطا به حساب مى آيند كه براى ديگران، خطا نيست، او از اين چهار چيز توبه مى كند:
1. از هر لذّتى كه غير از ياد خدا باشد;
2. از هر راحتى كه غير از انس با خدا باشد;
3. از هر شادى كه غير از قرب به خدا باشد;
4. از هر كارى كه غير از طاعت خدا باشد.
چنين كسى مى تواند از خدا بخواهد گناهانش را ببخشد و رحمتش را بر او نازل كند.