از كجا بفهمم مؤمن هستم و نشانه هاى ايمان واقعى چيست؟ وقتى من با كوچك ترين حادثه اى در هم مى پيچم و به زمين مى خورم، معلوم است كه ايمان در قلب من ريشه ندوانده است كه اين گونه زيرورو مى شوم و حادثه ها مرا مى لرزاند.
مؤمن واقعى به امن رسيده است، از آينده نمى ترسد و از گذشته، غم و اندوه ندارد و اكنون هم حيرتى ندارد. او به آسايش و آرامش رسيده و اين همان عزّت واقعى است.
مؤمن از هيچ ها عبور كرده است، دنيا و آنچه در دنيا است، نمى تواند دل او را بلرزاند. او از همه اين ها جدا شده است. او با آتش عشق به خدا، سوخته و ديوارهاى اين دنيا را شكسته و از تنگناىِ خود بيرون آمده است. او به حقيقتِ زندگى دنيا شناخت پيدا كرده و اكنون مى داند چيزى كه نابود مى شود، نمى تواند او را شيفته خود كند. او شيفته كسى است كه هرگز نابود نمى شود.
اگر همه چيز مؤمن را از او بگيرند، هرگز دلش نمى لرزد. او سرمايه اى دارد كه هيچ كس نمى تواند آن را از او بگيرد و او دلش به آن سرمايه، خوش است; سرمايه اى كه بهتر از همه دنيا است.
مؤمن به خوبى مى داند كه در برابر خلق خدا مسئول است وقتى ثروت دنيا او را تكان نمى دهد. وقتى او از درون پر شود و به آگاهى و شناخت برسد، تلاش مى كند ديگران را بارور كند.